Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

het functioneren van politie en de justitie. Dat betekende dat ze hun
zaakjes snel goed op orde moesten krijgen als ze bij het ondervragen
van de echtgenoot of van het vierjarige meisje – de potentiële getuige –
nuttige informatie aan het licht wilden krijgen.
Ze concentreerde zich op de keuken.
Net als de rest van het huis was ook deze ruimte nog grotendeels in
originele staat. Versleten zwart-witte linoleumtegels op de vloer. Apparatuur
die door sommigen als ‘retro’ zou worden omschreven, maar die
in D.D.’s ogen gewoon ouderwets was. De ruimte was piepklein. Het
keukentje bood nog net plaats aan een gebogen eetbar waar twee met
rood skai beklede krukken onder stonden. Voor het raam stond een ta -
fel met een computer erop, maar het was tevens een extra zitplaats.
Interessant, vond D.D. Een gezin dat uit drie personen bestaat heeft
een eetbar met slechts twee krukken. Zei dat iets over de manier waarop
deze familie functioneerde?
De keuken was redelijk netjes – het aanrecht was schoon en de apparatuur
stond netjes naast elkaar tegen het tegelwandje boven het werkblad.
Maar het was er niet overdreven schoon – er stond een aantal vuile
borden in de gootsteen, terwijl in het afdruiprek droge borden stonden
die nog weggeruimd moesten worden. Boven het fornuis hing een
oudere klok zoals je die vroeger wel in eethuizen zag, en waarvan de
wijzers een vork en een lepel waren. Boven langs de ramen hingen gele
gordijntjes met een motiefje van spiegeleieren. Oud, maar gezellig. Het
was duidelijk dat iemand daar erg zijn of haar best voor had gedaan.
D.D.’s blik viel op een roodgeruite theedoek aan een haakje, en ze
boog zich ernaartoe om er even aan te ruiken. Miller sloeg haar verwonderd
gade, maar ze volstond ermee haar schouders op te halen.
Toen ze nog maar pas bij de politie was, had ze ooit aan een zaak gewerkt
waarin huiselijk geweld een belangrijke rol speelde. Pat, de echtgenoot,
dwong zijn vrouw, Joyce, elke dag het huis te boenen, en dat
met militaire precisie. D.D. kon zich de lucht van ammonia, die haar
tranen in de ogen had bezorgd, nog goed herinneren. Het hele huis
had ernaar gestonken, met uitzondering van het achterkamertje, waar
het naar opgedroogd bloed rook. Het scheen dat die arme Joyce het
bed niet naar behoren had opgemaakt die ochtend. En dus had Pat
haar in de nieren getrapt. Joyce was begonnen bloed te plassen en toen
ze tot de conclusie was gekomen dat haar einde nabij moest zijn, had
ze het geweer uit de laadruimte van de truck van haar man gehaald en
26