Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

De wereld had grenzen, en die grenzen zorgden ervoor dat je nergens
bang voor hoefde te zijn.
Na een poosje hield Jason het spel voor gezien, en hij maakte gegratineerde
tomatensoep voor de lunch. Ree zat nukkig aan de bar en
sopte haar boterham in de soep. Zelf roerde en roerde hij in zijn soep
en keek hij hoe de croutons langzaam maar zeker bloedrood kleurden.
Het rechterlijk bevel zat nog steeds dubbelgevouwen in zijn achterzak.
Alsof het op die manier minder van invloed kon zijn op het leven
van hem en zijn kind. Eindelijk begreep hij waarom het Sandra zo weinig
moeite had gekost om haar ouderlijk huis en haar vader de rug toe
te keren, en waarom ze in de afgelopen vijf jaar zelfs nog niet één keer
in de verleiding was gekomen om te bellen.
Het was menens voor Maxwell Black. En de man wist precies hoe
hij de wet naar zijn hand moest zetten en zijn zin moest krijgen. De
schoft.
‘Ik wil mama gaan zoeken,’ zei Ree.
‘Wat?’
Ze hield lang genoeg op met het soppen van haar brood om hem
koppig aan te kunnen kijken. ‘Je zei dat de politie en vrienden vandaag
naar de school gaan om naar mama te zoeken. Nou, ik wil ook naar de
school. Ik wil ook naar mama zoeken.’
Jason keek zijn dochter met grote ogen aan en vroeg zich af in welke
handleiding voor ouders hij hier een hoofdstuk over zou kunnen vinden.
Er werd weer aangebeld, en Jason stond onmiddellijk op om open
te doen.
Inspecteur D.D. Warren en brigadier Miller stonden weer op de
stoep. Jason keek automatisch achter hen om te zien of ze met versterkingen
waren gekomen, maar toen hij had vastgesteld dat ze
slechts met zijn tweeën waren, nam hij aan dat ze nog niet waren gekomen
om hem te arresteren. Hij deed de deur wat verder open.
‘Heeft u mijn vrouw al gevonden?’ vroeg hij.
‘Bent u al begonnen haar te zoeken?’ vroeg D.D. op effen toon.
Hij had haar nog altijd heel wat liever dan Max.
Nadat hij de twee rechercheurs binnen had gelaten, zei hij tegen
Ree dat ze een nieuwe film mocht kiezen omdat papa even ongestoord
met de aardige agenten wilde praten. Ze reageerde door hem doordringend
aan te kijken, en toen opeens half snikkend uit te roepen: ‘Ik
wil mama gaan zoeken en jij kunt me niet tegenhouden!’
290