Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Hij kromp innerlijk ineen en koos zijn woorden met zorg. ‘Weet je
nog hoe de politie mannetjes eropuit stuurde om ons te helpen om
Mr. Smith te vinden?’
‘Ja.’
‘Nou, nu gaan wij hetzelfde doen voor mama. De politie zoekt naar
haar, maar onze vrienden willen ook meehelpen. Dus nu gaan we met
mama’s vrienden praten om te zien of ze ons kunnen helpen haar te
vinden. Net als we met Mr. Smith hebben gedaan.’
‘Mr. Smith is thuisgekomen,’ zei Ree.
‘Precies. En met een beetje geluk komt mama ook weer thuis.’
Ree knikte en ze maakte een tevreden indruk. Het was het eerste
echte gesprek dat ze sinds Sandy’s verdwijning hadden gehad, en hij
had er een goed gevoel over. Hij mocht niet vergeten dat kinderen anders
met emoties omgingen dan volwassenen – bij hen was het afwisselend
heel sterk en nagenoeg afwezig. Op dit moment was Ree nog
steeds bekaf van de beproeving van die ochtend en was ze met weinig
tevreden. Later, wanneer het verdriet en de boosheid weer de overhand
kregen...
Hij stapte uit, en hielp Ree uit de auto. Ze lieten Mr. Smith zitten
en Jason legde dezelfde briefjes met ‘hondsdolle kat’ weer neer. Hij
had even weinig vertrouwen in deze jonge scholieren als in de bendes
van Roxbury.
Ze liepen naar het kantoortje van de administratie – Jason met gebogen
hoofd, Ree met Lil’ Bunny in haar armen.
‘Meneer Jones!’ riep Adele, de secretaresse, uit toen ze hen zag. De
meelevende klank van haar stem en de meelijwekkende blik waarmee
ze Ree aankeek, troffen hem als een dreun in de maag, en hij moest
even blijven staan om diep adem te halen en het plotseling opgekomen
vocht in zijn ogen terug te knipperen. Hij hoefde helemaal niet te
doen alsof, want op dat moment werd Sandy’s verdwijning opeens een
realiteit. Ze was verdwenen en hij was de treurende echtgenoot die
achterbleef met zijn kind dat nergens iets van begreep.
Zijn knieën knikten. Hij was bijna letterlijk ingestort, hier, op de
school van zijn vrouw, terwijl hij naar de vloer keek waar ze vijf dagen
per week overheen liep, naar de muren waar zij vijf dagen per week
naar keek, en de receptie, die ze vijf dagen per week passeerde.
Niemand had tot nu toe enig medeleven met hem betuigd. Tot op
dit moment had hij alleen nog maar spelletjes gespeeld met de politie,
167