Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Laat de politie er maar van denken wat ze willen. Laat ze hem maar
haten.
Hij was van plan om, zodra hij hier klaar was, de schone was naar
huis te brengen en zijn boeltje te pakken. Hij zou zijn persoonlijke bezittingen,
alles wat hij op deze wereld bezat, in vier vuilniszakken pakken
en met de noorderzon vertrekken. Dat was dat. Het was afgelopen.
Hij hield het voor gezien. Colleen moest maar zien of ze hem nog zou
kunnen vinden. En de politie kon op zoek gaan naar een andere geregistreerde
zedendelinquent.
Van begin af aan had hij zich aan de regels gehouden, en dit kreeg
hij ervoor terug. De politie zat hem op de hielen. Zijn voormalige collega’s
hadden geprobeerd hem te lynchen. En zijn buurman, Jason
Jones, joeg hem de stuipen op het lijf. En dan had je de verslaggevers...
Aidan had er geen zin meer in. Tot kijk. De mazzel. Doei.
Wat hij zelf niet begreep, was waarom hij, in plaats van op te stappen,
hier nog steeds op de vloer van een armoedige wasserette zat, zijn
elastiek liet knallen en een balpen vasthield. En waarom hij al drie minuten
lang naar het blanco blocnotevelletje staarde. Ten slotte schreef
hij:
Lieve Rachel,
Ik ben een lul. Het is allemaal mijn schuld. Je zou me moeten haten.
Hij aarzelde. Kauwde op de achterkant van de pen. Knalde met het
elastiek.
Bedankt voor het sturen van de brieven. Misschien kon je de aanblik ervan
niet langer verdragen. En dat kan ik je niet kwalijk nemen.
Hij schrapte de laatste twee zinnen. Probeerde het opnieuw.
Ik hou van je.
Dat kraste hij door.
Ik hield van je. Het was verkeerd wat ik heb gedaan. Het spijt me.
Je zult geen last meer van me hebben.
331