Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

man te begrijpen, en van mijzelf. Er zijn dingen die je niet ongedaan kunt
maken, net zoals er dingen zijn die je niet ongezegd kunt maken.
Ik kan er vanavond niets aan doen. Sterker nog, ik heb er al weken niets
aan kunnen doen, en dat benauwt me steeds meer. Er was een tijd waarin ik
ervan overtuigd was dat liefde alle wonden kon helen. Inmiddels weet ik beter.
Boven aan de trap blijf ik even staan om voor de laatste keer bij Ree naar
binnen te kijken. Ik duw de deur op een kiertje open en gluur om het hoekje.
Mr. Smiths gouden ogen kijken me aan. Hij staat niet op en dat kan ik hem
niet kwalijk nemen: het is een knus tafereel. Ree ligt met haar knieën hoog opgetrokken
onder haar dekbed met groene en roze bloemen, ze zuigt op haar
duim, en een deel van haar donkere krullen piept boven de deken uit. Ze lijkt
weer even klein als de baby die ik nog maar zo kortgeleden – het voelt als gisteren
– in mijn armen hield. Toch zijn er inmiddels maar liefst vier jaren verstreken,
en intussen kleedt ze zichzelf aan en uit, weet precies wat ze wel en niet
wil eten, en heeft ze overal een eigen mening over, die ze ons graag vertelt.
Ik geloof dat ik van haar hou.
Maar liefde is waarschijnlijk niet de juiste emotie voor het beschrijven van
het gevoel in mijn hart.
Heel stilletjes doe ik de deur weer dicht, loop op mijn tenen naar mijn eigen
slaapkamer en kruip onder de blauw met groene bruiloftsquilt.
De deur staat op een kiertje voor Ree. Het ganglicht is aan voor Jason.
Het avondritueel is voltooid. Alles is zoals het moet zijn.
Ik lig op mijn zij – een kussen tussen mijn knieën, een hand op mijn heup –
en staar naar alles en niets in het bijzonder. Ik bedenk dat ik moe ben, dat ik
er een puinhoop van heb gemaakt, dat ik wou dat Jason thuis was, hoewel ik
tegelijkertijd dankbaar ben dat hij er niet is, en dat ik iets moet oplossen al
heb ik geen flauw idee wat.
Ik hou van mijn kind. Ik hou van mijn man.
Ik ben ontzettend stom.
En dan schiet me iets te binnen waaraan ik al maanden niet meer heb gedacht.
Het is niet zozeer een beeld als wel een geur – de geur van uitgebloeide,
verwelkende rozenblaadjes in de ondraaglijke, zomerse hitte voor mijn slaapkamerraam
in Georgia. Terwijl mama’s stem over de donkere gang roept: ‘Ik
weet iets wat jij niet weet...’
‘Ssst, ssst, ssst,’ fluister ik nu. Ik leg mijn hand op mijn buik en denk te veel
aan dingen die ik mijn leven lang geprobeerd heb te vergeten.
‘Ssst, ssst, ssst,’ probeer ik opnieuw.
En dan, een geluid onder aan de trap...
8