Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Hij bewaarde de foto in de keukenla, bij de zaklantaarn, de groene
schroevendraaier, stompjes verjaardagskaarsjes en bedelkettinkjes voor
rond de wijnglazen die ze nooit gebruikten. Sandra plaagde hem altijd
met het kiekje in het goedkope, goudkleurige lijstje.
‘Godallemachtig, Jason, je doet net alsof het een foto van je geheime jeugdliefde
is. Zet hem toch op de schoorsteenmantel, als ze zo goed als familie voor
je is. Ik heb er heus niets op tegen.’
De vrouw op de foto was geen familie. Ze was oud – tachtig, negen -
tig, hij kon het zich niet eens meer herinneren. Ze zat op een schommelstoel,
een schriel, mager lijfje, weggedoken in meerdere lagen afgedankte
kleren – een donkerblauw, flanellen mannenoverhemd, een
bruine ribfluwelen broek en een oud legerjack. Ze had die brede grijns
die je wel vaker bij heel oude mensen ziet. Het leek alsof ze een geheim
had, en dat haar geheim beter was dan het zijne.
Hij was dol geweest op die grijns. En op haar lach.
Ze was geen familie, maar ze was de enige mens die hem, gedurende
lange tijd, het gevoel had gegeven dat hij veilig was.
Hij hield de foto met beide handen vast en drukte hem als een talisman
tegen zijn borst. En toen zijn benen zijn gewicht niet langer wilden
dragen, liet hij zich op de keukenvloer zakken. Opnieuw begon hij
van top tot teen te trillen. Het begon met zijn handen, en van daar verspreidde
het beven zich naar zijn armen en zijn borst. Een diep trillen,
van binnenuit, dat omlaag trok naar zijn dijen, zijn knieën, zijn enkels
en zijn tenen.
Hij huilde niet. Er kwam geen enkel geluid over zijn lippen.
Maar hij beefde en schokte zo hevig dat het voelde alsof zijn lichaam
elk moment kon exploderen, waarbij het vlees van zijn botten zou vliegen
en die botten in duizenden stukjes uiteen zouden spatten.
‘Verdomme, Sandy,’ zei hij, terwijl hij zijn hoofd op zijn bevende
knieën legde.
En toen drong het tot hem door dat hij zo snel mogelijk iets met de
computer moest doen.
Tien minuten later ging de telefoon. Jason had geen behoefte aan een
gesprek, maar toen bedacht hij – een beetje dwaas, misschien – dat het
Sandy zou kunnen zijn die ergens vandaan belde... En dus nam hij op.
Het was niet zijn vrouw. Het was een man, een stem die hij niet
kende, die vroeg: ‘Ben je alleen thuis?’
49