Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

van de reçuutjes waaruit blijkt dat ik mijn wekelijkse therapie heb betaald
en overhandig de brief van mijn therapeut, en dat is dat. Tot de
volgende maand.
‘En wat denk je dat die lui van de reclassering zullen zeggen?’ vraagt
Wendell. Hij neemt me schattend op.
‘Nou, ze hebben niet veel te melden.’
‘Ben je vandaag naar je werk geweest?’ vraagt Brenda Jane.
‘Ja.’
‘Geen drank, geen drugs, geen internet?’
‘Ik werk. Ik loop. Ik doe geen dingen die niet mogen.’
‘Dan heb je waarschijnlijk niets te vrezen. Je hebt recht op een advocaat,
als je dat zou willen. Dus als je je zorgen maakt, kun je er beter
zo snel mogelijk een aanvragen.’
‘Volgens mij heeft haar man het gedaan,’ hoor ik mezelf zeggen. Niet
dat ik daar een duidelijk bewijs voor zou hebben. Het is typisch weer
zo’n geval van rationalisatie. Kijk maar, ik ben niet het monster. Hij is het.
Mijn groep knikt. ‘Ja, ja,’ zeggen er een paar. ‘De man is toch altijd
de dader.’
Wendell zit nog steeds te grijnzen. ‘En ze is geen veertien of zo...’
begint hij.
‘Wendell,’ valt Brenda Jane hem in de rede.
Hij trekt een onschuldig gezicht. ‘Ik zeg alleen maar dat ze geen
mooie, minderjarige blondine is.’
‘Meneer Harrington...’
Wendell heft zijn mollige hand op als teken dat hij zich gewonnen
geeft. Maar op het laatste moment wendt hij zich opnieuw tot mij en
zegt eindelijk iets waar ik wat aan heb. ‘Werk je eigenlijk nog steeds in
die garage in de buurt? In dat geval kan ik alleen maar voor je hopen
dat die vermiste vrouw haar auto niet bij jullie bracht.’
Op datzelfde moment kan ik Sandra Jones helder voor me zien,
zoals ze bij de functionele grijze toonbank stond, haar lange blonde
haren achter haar oor duwde en glimlachend haar sleuteltjes aan Vito
overhandigde. ‘Ja hoor, we halen hem na vijven weer op...’
En voor de tweede keer in mijn leven weet ik dat ik niet meer naar
huis zal gaan.
74