Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

wanneer zijn dronken vrouw hem met het slagersmes door het huis achterna -
zat. Maakte dat ons tot een gezin?
Ik was me ervan bewust dat mijn mama me met opzet mishandelde en dat
ze ook mijn vader probeerde te mishandelen, maar ik heb het nooit aan
iemand verteld. Maakte dat ons tot een gezin?
Mijn vader hield van haar. Ik mocht dan nog heel jong zijn, maar dat wist
ik zeker. Wat mama ook deed, papa nam het altijd voor haar op. Dat hoorde
bij getrouwd zijn, zei hij. En ze was ook niet altijd zo, voegde hij er dan aan
toe. Alsof ze, omdat ze vroeger normaal was geweest, ooit opnieuw normaal
zou kunnen worden.
Dus zette mijn moeder elke avond een zorgvuldig bereide maaltijd op tafel,
die goed begon maar er altijd mee eindigde dat ze de kip – en soms ook de
kristallen glazen – naar mijn hoofd, mijn vaders hoofd of naar de hoofden van
ons allebei slingerde. Na zo’n scène bracht mijn vader haar uiteindelijk naar
de slaapkamer en stopte hij haar in met een extra kopje zoete thee met gin.
‘Je weet hoe ze is,’ zei hij dan zacht, alsof hij haar wilde excuseren. Daarna
brachten de we rest van de avond samen lezend in de kleine zitkamer door, en
deden we alle twee alsof we mama’s dronkenmansgejammer niet hoorden: ‘Ik
weet iets wat jullie niet weten. Ik weet iets wat jullie niet weten...’
Na de dood van mijn moeder hield ik op zoveel vragen te stellen. De oorlog
was eindelijk voorbij, dacht ik. Mijn vader en ik waren vrij. Van nu af
aan zouden we altijd gelukkig zijn.
Eén week na de begrafenis rukte ik mijn moeders prijswinnende rozenstruiken
uit de grond en stopte ze in de houtversnipperaar, en mijn vader
huilde heftiger om die verrekte bloemen dan hij ooit om mij heeft gedaan.
Dat was het moment waarop mij een aantal dingen duidelijk werd over de
ware aard van gezinnen.
*
Nu, terugkijkend op die tijd, denk ik dat het onvermijdelijk was dat ik zwanger
raakte, met een man trouwde die ik helemaal niet kende en in een staat
ging wonen waar niemand de ‘r’ uitsprak. Ik was van mijn leven nog geen
dag alleen geweest. Dus het is alleen maar logisch dat ik, op het moment dat
ik er alleen voor kwam te staan, zo snel mogelijk het enige probeerde te creëren
dat ik kende: een gezin.
Ik schrok me kapot van de bevalling. Negen maanden later was ik er nog
altijd niet klaar voor. We waren nog maar net getrouwd en we hadden nog
76