Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

van kindermishandeling waarbij de eventuele verdachte niet iemand
van de familie was, maar een buurman of een vriend van de ouders.
Het was belangrijk dat het kind zijn wereld met eigen woorden beschreef
om te voorkomen dat het bij een volgende gelegenheid, wanneer
de politiedeskundige een naam noemde, niet leek alsof deze het
kind probeerde te beïnvloeden.
Maar Ree schudde haar hoofd. ‘Papa zegt dat ik zijn beste vriendin
ben. En hij werkt ook veel, dus ik denk niet dat hij tijd heeft voor
vriendjes. Papa’s zijn altijd erg druk.’
Nu was het Miller die naar Jason keek. Maar Rees vader stond altijd
nog onbeweeglijk tegen de muur geleund. Hij keek strak voor zich uit,
door het raam, alsof hij naar een televisieprogramma keek en niet naar
een medewerkster van de politie die zijn kind verhoorde. Miller draaide
zich weer naar voren.
‘Ik vind juf Lizbet lief,’ vertelde Ree uit zichzelf. ‘Maar zij en mama
spelen niet samen. Ze zijn juffen.’
‘Hoe bedoel je?’ vroeg Marianne.
‘Juf Lizbet is de juf van groep zeven. Vorig jaar heeft ze mama geholpen
om juf te worden. Nu is mama de juf van groep zes. Nu zien
we juf Lizbet bij het basketballen.’
‘O, ja?’
‘Ja. Ik vind basketbal leuk. Mama neemt me mee om te kijken. Papa
moet werken, snap je. Dus dan is het elke avond mama-dochteravond.
Joepie!’ Ree leek even te zijn vergeten waarom ze in deze kamer was.
Maar het volgende moment zag D.D. hoe ze zich dat ineens weer realiseerde
– ze sperde haar oogjes wijdopen, liet haar schoudertjes zakken
tot ze ver naar voren, over haar konijn gebogen zat, en weer heftig
over het oortje van het speelgoedbeest begon te wrijven.
Achter zich hoorde D.D. Jason Jones’ adem stokken.
‘Wanneer heb je je mama voor het laatst gezien?’ vroeg Marianne
zacht.
‘Ze heeft me naar bed gebracht,’ antwoordde ze nauwelijks verstaanbaar.
‘Ken je de dagen van de week, Ree?’
‘Zondag, maandag, dinsdag, woensdag,’ zong Ree met een hoog
stemmetje. ‘Donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag.’
‘Heel goed. En weet je dan ook welke dag het was toen je mama je
naar bed bracht?’
140