Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

langs de zijkant van mijn nek, en weer terug. Een man die zijn vrouw liefkoost.
Een vrouw die zich tegen haar man aan nestelt. Normaal. Volkomen
normaal.
Zo normaal dat er nachten zijn waarop ik eenzaam wakker word in ons
grote bed en mijn hart in duizenden stukjes breekt. Maar dan sta ik de volgende
ochtend gewoon weer op en doe alsof er niets aan de hand is. Soms kan
ik in gedachten zelfs mijn moeders stem horen die roept: ‘Ik weet iets wat jij
niet weet. Ik weet iets wat jij niet weet.’
Uiteindelijk had ze gelijk. Op de rijpe leeftijd van eenentwintig lentes
begon ik eindelijk te begrijpen hoe het leven in elkaar zat. Je kunt verliefd zijn
en je altijd nog verschrikkelijk eenzaam voelen. Je kunt alles hebben wat je
hartje begeert, om dan ineens te beseffen dat je naar de verkeerde dingen hebt
verlangd. Je kunt zo’n intelligente en sexy en begrijpende man hebben als de
mijne, maar hem tegelijkertijd helemaal niet hebben. En er zijn dagen waarop
je naar die beeldschone, schitterende dochter van je kunt kijken en intens
jaloers kunt zijn op de manier waarop hij haar liefheeft, in plaats van jou.
‘Ik geloof er gewoon niet in,’ zei ik toen. ‘Niemand wil dood, dat is alles.
Dus ze verzinnen mooie verhaaltjes over het eeuwige leven, alleen om niet zo
bang meer te hoeven zijn. Maar als je er een beetje over nadenkt, slaat het
nergens op. Zonder verdriet kun je niet gelukkig zijn, en dat betekent dat een
toestand van eeuwige gelukzaligheid uiteindelijk helemaal niet zo gelukzalig
kan zijn. Ik kan me voorstellen dat het op een gegeven moment gewoon irritant
moet zijn. Niets om je best voor te doen, niets om je op te verheugen, en
niets omhanden.’ Ik keek hem van terzijde aan. ‘Je zou het er nog geen minuut
uithouden.’
Er gleed een trage glimlach over zijn knappe gezicht. Hij had zich niet geschoren
vandaag. Ik hield van die dagen waarop hij dat vergat. Zijn onverzorgde
baard paste mooi bij zijn donkerbruine ogen en eeuwig ongekamde
haar. Ik had altijd al een zwak gehad voor zijn uiterlijk van ruige kerel.
Ik wou dat ik zijn baard kon voelen, mijn vinger over zijn kin kon laten
gaan tot het plekje onder aan zijn keel waar zijn ader klopte. Ik wou dat ik
kon nagaan of zijn hart even snel sloeg als het mijne.
‘Ik heb ooit een geest gezien,’ zei hij.
‘Echt? Waar?’ Ik geloofde hem niet, en dat wist hij.
Hij glimlachte opnieuw. ‘In een oud huis vlakbij waar ik heb gewoond.
Iedereen zei dat het er spookte.’
‘Dus je bent er gewoon langsgegaan om het uit te zoeken? Om te laten zien
hoe flink je was?’
159