Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

esten van een bloeduitstorting. Een zwelling met een snee op haar
bovenlip. Zijn handen gingen als vanzelf van haar buik naar haar middel,
over haar armen en haar benen. Hij wilde elke centimeter van haar
voelen, zich ervan verzekeren dat ze echt helemaal terug was. Dat alles
goed met haar was.
‘Ik hoorde van de politie dat je zwanger was, van de inspecteur die
op het punt staat me naar de gevangenis te verbannen.’
‘Dat spijt me.’
Hij draaide de duimschroeven nog wat harder aan. ‘Als ze me ge -
arresteerd zouden hebben, zou Ree in een pleeggezin zijn geplaatst.’
‘Dat zou ik nooit hebben laten gebeuren, Jason. Dat moet je geloven,
alsjeblieft. Toen ik wegging, wist ik dat het een risico was, maar ik
wist ook dat je goed voor Ree zou zorgen. Ik ken niemand die zo sterk
is als jij. Anders zou ik dit nooit hebben gedaan.’
‘Mij laten beschuldigen van de moord op mijn zwangere vrouw?’
Ze glimlachte zonder vreugde. ‘Zoiets, ja.’
‘Haat je me?’ fluisterde hij.
‘Nee.’
‘Is ons gezinnetje zo ondraaglijk voor je?’
‘Nee.’
‘Hou je meer van die andere man?’
Ze aarzelde en hij merkte het – nog een gevoelige plek waar de komende
tijd aan gewerkt zou moeten worden.
‘Dat dacht ik,’ zei ze ten slotte. ‘Maar toen bedacht ik dat ik met
Jason Jones was getrouwd. Dus ik denk dat we alle twee goed zijn in
het willen van wat we niet kunnen hebben.’
Hij kromp ineen, maar dwong zichzelf even later om te knikken.
Uiteindelijk kwam het hierop neer. Hij was hun huwelijk begonnen
met een leugen, dus als zij besloot om er met een leugen een eind aan
te maken, wie was hij dan om daar iets van te zeggen?
Jason haalde zijn handen van haar lichaam, ging rechtop zitten,
rechtte zijn schouders en zette zich schrap voor wat er ging komen.
‘Dus je bent teruggekomen voor Ree,’ concludeerde hij. ‘Om te voorkomen
dat je vader haar zal krijgen.’
Maar Sandra schudde haar hoofd. Ze hief haar hand op en streek het
vocht van zijn wang.
‘Nee, Jason. Je begrijpt het nog steeds niet. Ik ben teruggekomen
voor jullie alle twee. Ik hou van je, Joshua Ferris.’
354