Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Hoofdstuk 16
Weet je wat de mensen het allerliefst willen hebben? Meer nog dan liefde,
meer nog dan geld, meer nog dan vrede op aarde? Wat mensen vooral willen,
is zich normaal kunnen voelen. Ze willen dat hun emoties, hun leven en hun
ervaringen net zo zijn als die van iedereen.
Dat is waarvoor we het doen, met zijn allen. De doorsneewerkverslaafde
advocate die om elf uur ’s avonds de kroeg in gaat, een paar whisky’s achteroverslaat
en een anonieme kerel oppikt, de volgende ochtend om zes uur opstaat,
een douche neemt om de nacht van zich af te spoelen en dan een keurig
mantelpak aantrekt. De lieve moeder die zich inzet voor de voetbalclub van
haar zoontje, die bekendstaat om haar brownies en haar smaakvol ingerichte
huis, die stiekem de Ritalin van haar zoontje slikt om de nodige energie op te
kunnen brengen. Of, natuurlijk, de alom gerespecteerde politicus die in ’t geniep
zijn secretaresse neukt, maar dan wel op het nieuws van elf uur komt
vertellen dat we meer verantwoordelijkheid moeten nemen voor ons leven.
Niemand wil zich een freak voelen, of anders, of geïsoleerd. We willen normaal
zijn. We willen net zo zijn als iedereen, of op zijn minst zoals ons in
reclamespotjes voor viagra, botox of leningen wordt voorgehouden dat we
zouden moeten zijn. Die dingen die ons anders maken, houden we zo veel mogelijk
geheim. We negeren wat we negeren moeten om onze illusie van volmaakt
geluk in stand te kunnen houden.
En misschien kwam het wel doordat Jason en ik er elk zo waanzinnig naar
verlangden om normaal te zijn, dat we normaal werden.
Dus om de zes tot negen maanden ging ik er een nachtje vandoor. Werkende
moeders hebben soms een pauze nodig, of niet soms? Wat ontzettend
attent van mijn man dat hij het goedvond dat hij me van tijd tot tijd een
verwenweekend gunde. Hij had de gewoonte om tot heel laat ’s nachts over de
computer gebogen te zitten en eindeloos te schrijven. Schrijvers houden er
vaak de meest vreemde werktijden op na, nietwaar? Wat lief en begripvol van
mij dat ik nooit klaagde over de veeleisende baan van mijn man.
We gaven elkaar ruimte. We negeerden wat we negeren moesten. En ondertussen
stonden we zij aan zij te kijken hoe Ree op haar eerste driewieler
over de stoep croste. We juichten toen ze voor het eerst in een zwembad sprong.
We lachten, die eerste keer dat ze heel voorzichtig voor de eerste keer van haar
157