Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Hoofdstuk 22
Onbekenden neuken is niet iets wat een vrouw gemakkelijk afgaat. Voor
mannen ligt dat minder problematisch. Ze halen hun ding tevoorschijn, vegen
zich af en gaan verder. Voor vrouwen is het een totaal ander proces. We zijn
van nature de ontvangster, gemaakt om de man in ons lichaam te ontvangen,
hem te accepteren en hem te behouden. Snel afvegen is er niet bij. Het is moeilijker
om gewoon verder te gaan.
Dit is iets waar ik in mijn ontspanningsweekenden vaak aan denk, met
name wanneer ik het hotel verlaat, op weg naar huis ga en probeer te veranderen
van losbandige slet in respectabele moeder.
Heb ik te veel van mijzelf weggegeven? Voel ik me daarom zo doorzichtig,
alsof een enkele windvlaag voldoende zal zijn om mij omver te blazen? Ik
neem een douche. Ik zeep me grondig in, boen mezelf af, spoel de zeepresten
weg en begin weer van voren af aan. Ik probeer de vingerafdrukken van te
veel mannen van mijn lichaam te wassen, en probeer tegelijkertijd de herinnering
aan hun wellustige blikken uit mijn geheugen te bannen.
En dat lukt me aardig. Echt, die twee knullen van de eerste keer... Ik zou
ze met geen mogelijkheid meer herkennen. En ook niet de mannen van die
keer daarna, en de keer dáárna. Ze vergeten vind ik niet moeilijk. Maar wat
ik niet kan, is ze vergeven, en dat slaat nergens op.
Mijn ontspanningsweekend heeft er een nieuw ritueel bij gekregen. Bij terugkeer
in mijn hotel kruip ik in bed, maak me zo klein mogelijk en huil als
een gek. Ik weet niet om wie ik zo moet huilen. Om mijzelf en om mijn toekomstdromen
van weleer? Om mijn man en de verwachtingen die hij vermoedelijk
in het begin voor ons heeft gekoesterd? Om mijn kind, dat me zo
lief aankijkt en er geen idee van heeft wat mama in werkelijkheid doet wanneer
ze twee daagjes weg is?
Misschien huil ik wel om mijn jeugd, om de momenten van tederheid en
geborgenheid die ik nooit heb gekend, zodat ik een verdorven deel van mezelf
moet blijven straffen, als om door te gaan met iets wat door mijn moeder in
gang is gezet?
Op een dag sta ik voor de spiegel in het hotel naar de enorme blauwe plekken
op mijn ribben te kijken, en ik bedenk dat ik dit niet meer wil. Dat ik op
de een of andere manier verliefd ben geworden op mijn man. Dat hij, door-
221