Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

en er was geen enkele reden waarom Clifford, de grote rode hond, niet
met Mr. Smith zou kunnen spelen.
Ze was een voorlijk kind. Eén brok energie, hoge verwachtingen en
enorme eisen. Als ze niet precies de juiste kleur roze sokjes kreeg, kon
ze daar gemakkelijk drie kwartier over blijven razen en tieren. Een
keer had ze een hele zaterdagochtend geweigerd haar kamer uit te
komen uit woede omdat Sandra nieuwe gordijntjes voor de keuken
had gekocht zonder eerst met haar te overleggen.
Maar toch zouden Jason en Sandra haar niet anders willen hebben.
In Ree zagen ze de jeugd die ze geen van tweeën hadden gehad. Ze
zagen onschuld en vertrouwen. Ze genoten van de spontane omhelzin gen
van hun dochter. Ze leefden voor haar aanstekelijke lach. En ze waren het
er alle twee van begin af aan over eens geweest dat Ree altijd op de eerste
plaats zou komen. Er was niets wat ze niet voor haar zouden doen.
Niets.
Jason wierp een blik op de onopvallende politieauto voor de deur, en
toen hij voelde hoe zijn hand zich vanzelf tot een vuist balde probeerde
hij zich zo snel mogelijk weer te ontspannen.
‘Ze is mooi.’
‘Mr. Smith is een jongen,’ zei hij automatisch.
‘Niet Mr. Smith. De politiemevrouw. Ze heeft mooi haar.’
Jason wendde zich tot zijn dochter. Bij haar ene mondhoek zat een
smeer pindakaas, en bij de andere een smeer jam. En ze zat hem weer
aan te kijken met die grote, bruine ogen van haar.
‘Je kunt me alles vertellen, dat weet je toch, hè?’ zei hij zacht.
Ree legde haar boterham neer. ‘Ja, dat weet ik, papa,’ zei ze, maar ze
keek hem al niet meer aan. Aarzelend stopte ze twee druiven in haar
mond en schikte de andere die nog op haar bordje lagen vervolgens
rond een van de geschilderde margrieten. ‘Denk je dat alles goed is
met Mr. Smith?’
‘Katten hebben negen levens.’
‘Mama’s niet.’
Hij wist niet wat hij daarop moest zeggen. Hij probeerde zijn mond
open te doen, probeerde iets geruststellends te zeggen, maar er kwam
geen woord over zijn lippen. Waar hij zich vooral bewust van was, was
het heftige, oncontroleerbare trillen van zijn handen, en dat hij ergens
diep vanbinnen ijskoud was geworden en daar waarschijnlijk nooit
meer warm zou kunnen worden.
47