Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

‘Met wie spreek ik?’
‘Is je kind daar?’
Jason hing op.
De telefoon ging opnieuw. Volgens de nummerherkenning was het
dezelfde man. Deze keer liet Jason het antwoordapparaat opnemen.
Dezelfde stem schalde door de luidspreker: ‘Ik neem aan dat je antwoord
ja is. Over vijf minuten in je achtertuin. Je wilt het gesprek met
mij niet missen.’ En toen hing de man op.
‘Klootzak,’ zei Jason tegen de keuken. Het sloeg nergens op, maar
het was een opluchting om het te kunnen zeggen.
Hij ging naar boven, naar Ree. Ze lag, diep weggedoken onder de
dekens, heerlijk te slapen. Zijn blik ging automatisch naar het plekje
aan haar voeteneinde waar Mr. Smith normaal altijd lag. De kat lag er
nu niet, en zijn hart balde zich samen.
‘Verdomme, Sandy,’ kwam het zachtjes en vermoeid over zijn lippen.
Toen pakte hij zijn jas en ging door de achterdeur naar buiten.
De man was jonger dan hij op grond van de stem verwacht had. Tweeentwintig,
drieëntwintig. Het lange, lijzige lijf van een jongen die
waarschijnlijk nog een aantal jaren nodig had voordat zijn lichaam een
echt mannenlichaam zou zijn. Hij was over Jasons hek geklommen.
Hij sprong op de grond en deed een paar stappen naar Jason toe.
Zijn bewegingen waren lenig en soepel als van een golden retrieverpup,
en hij had sluik blond haar en lange ledematen. Kennelijk had hij
Jason niet meteen gezien, want toen hij dat wel deed, bleef hij met een
ruk staan en veegde zijn handen af aan zijn spijkerbroek. Het was koud
buiten, en hij droeg alleen een wit T-shirt met een verschoten zwarte
afbeelding, geen jas. Het was niet duidelijk of hij last had van de kou
– hij liet het in ieder geval niet blijken.
‘Eh, je huis wordt aan de voorkant in de gaten gehouden, maar dat
weet je natuurlijk al. Ik wil niet dat ze me zien,’ zei het joch, alsof dat
alles verklaarde. Jason zag dat hij een groen elastiekje om zijn linkerpols
had en dat hij dat afwezig, als een soort zenuwtic, tegen zijn huid
liet knallen.
‘Wie ben je?’
‘Een buur,’ antwoordde het joch. ‘Van vijf huizen verderop. Aidan
Brewster. We kennen elkaar nog niet.’ Pets, pets, pets.
Jason zei niets.
50