Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Het kwam me voor dat Jason, toen hij het portier opentrok en Ree probeerde
in te laden, ook niet helemaal vlijmscherp meer was, maar ik kon me
vergissen. Ik kende niemand die zo beheerst was als hij, en zelfs twee glazen
champagne leken hem weinig te doen.
We kwamen bij het hotel en zochten onze kamer op. Ik hielp Ree uit haar
mooie jurk, en bij het aantrekken van haar De Kleine Zeemeermin-nacht -
japonnetje. Een kamermeisje had de bank omgetoverd in een bed, waar dikke
dekens, vier kussens en twee in een goudpapiertje verpakte chocolaatjes op la -
gen. Ree snoepte van de chocolaatjes terwijl ik op zoek was gegaan naar haar
tandenborstel, waarna ze de papiertjes onder de kussens probeerde te verstoppen.
Misschien zou ik het niet hebben gemerkt, maar de bruine resten bij
haar mondhoeken verrieden haar.
Ik nam haar mee naar de badkamer om haar gezicht te wassen, haar tanden
te poetsen en haar haren te kammen. Ze jengelde, zeurde en klierde vrijwel
van het eerste tot het laatste moment. Daarna stopte ik haar in bed en
legde Lil’ Bunny in haar armen. Ree had twaalf boeken meegenomen. Ik las
er twee van voor, en nog voor ik de laatste zin had gelezen, waren haar ogen
al bijna dichtgevallen.
Nadat ik de bureaulamp had gedimd, sloop ik de kamer uit en deed de deur
op een kiertje. Ze protesteerde niet – een teken dat ze rustig zou gaan slapen.
In de grote slaapkamer lag Jason op bed. Hij had zijn schoenen uitgetrokken
en zijn jasje hing over een stoel. Hij lag televisie te kijken, maar toen ik
binnenkwam zette hij hem uit.
‘Hoe is het met haar?’ vroeg hij.
‘Moe.’
‘Ze heeft zich voorbeeldig gedragen vanavond.’
‘Ja, dat heeft ze. Dank je.’
‘Heb je een fijne avond gehad?’ vroeg hij.
‘Ja.’ Ik deed een paar stapjes naar het bed toe. Ik voelde me onzeker – ik
wist niet wat ik moest doen of wat er van me werd verwacht. Ik was moe van
de champagne, maar toen ik naar mijn man keek, naar zijn lange, slanke gestalte
op de dure witte sprei, was er van die vermoeidheid van mij ineens niets
meer te bespeuren. Omdat ik me geen raad wist met mezelf, bleef ik, zenuwachtig
met mijn handen friemelend, staan waar ik stond.
‘Ga zitten,’ zei hij opeens. ‘Ik help je wel met je laarzen.’
Ik ging op de rand van het bed zitten. Hij stond op, knielde voor me op de
grond en nam de eerste laars tussen zijn beide handen. Zijn vingers vonden
de rits, die hij vervolgens langzaam – voorzichtig om te voorkomen dat mijn
342