Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

‘Van de ware aard ervan, ja.’
‘En wat is die ware aard, als ik vragen mag?’
‘Verliefde leerlingen horen bij het vak. Dat kan elke leraar bevestigen.’
‘Zo te horen is het meer dan een verliefdheid.’
‘Misschien voor Ethan Hastings.’
‘En was u boos toen u het ontdekte? Werd u jaloers? Vond u het
nodig om Sandy op haar plaats te wijzen?’
‘Ik kan met mijn hand op het hart zeggen dat ik niet het jaloerse
type ben.’
D.D. trok haar wenkbrauwen op en keek hem ongelovig aan. ‘Iedereen
is het jaloerse type. Zelfs de dertienjarige Ethan, te oordelen naar
de bult op uw hoofd.’
‘Hij had een boek,’ zei Jason automatisch. ‘En daarmee heeft hij me
van achteren aangevallen.’
D.D. keek hem vriendelijk glimlachend aan. ‘Kom op, Jason,’ zei ze,
alsof ze de beste maatjes waren. ‘Dit heeft nu toch lang genoeg geduurd.
Vertel ons wat er woensdagavond gebeurd is. Iedereen weet dat stellen,
en met name jonge, werkende stellen met kinderen, ruziemaken, en daar
hebben we alle begrip voor. En laten we niet vergeten dat Sandy, een
mooie en jonge vrouw, de meeste avonden alleen thuis was... Je werd
kwaad. Misschien heb je dingen gezegd die je beter niet had kunnen
zeggen. Misschien heb je dingen gedaan die je beter niet had kunnen
doen. Hoe eerder je het ons vertelt, hoe eerder we hier een punt achter
kunnen zetten. Je dochter heeft behoefte aan duidelijkheid. Denk je in
hoe bang Ree is, hoe het voor haar moet zijn om ’s ochtends wakker te
worden met de herinnering aan haar moeders laatste woorden...’
Hij zei niets.
D.D. kwam zo dicht bij hem staan dat hij de geur van de zeep waar
ze zich die ochtend mee gedoucht had, kon ruiken. Ze had blonde
krullen die een beetje op die van Sandy leken. Mooi haar, had Ree gezegd,
waarschijnlijk omdat ze haar moeder miste.
‘Vertel me waar ze is,’ fluisterde D.D. ‘Vertel me waar Sandy is,
Jason, en ik zorg ervoor dat ze weer thuiskomt bij Ree.’
Hij boog zich naar haar toe, zo ver dat zijn lippen bijna haar wang
beroerden, en hij voelde de onwillekeurige huivering van haar lichaam.
‘Waarom vraagt u dat niet aan Ethan Hastings?’ fluisterde hij.
‘Wat?’ vroeg D.D. ongelovig, en ze deed een stapje naar achteren.
‘Wil je een jongen van dertien beschuldigen?’
195