Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Hoofdstuk 20
Het enige wat in het leven lijkt te tellen, zijn de hoogtepunten. Alle belangrijke
mijlpalen worden zo groot mogelijk gevierd – de eenentwintigste verjaardag,
het verlovingsfeest, de huwelijksreceptie, de aanstaande geboorte. We
organiseren feesten en jubelen en juichen om dit soort momenten volop te beleven
want, nou ja, het zijn de hoogtepunten.
Net zo zetten we ons schrap voor de grote klappen. De buurt die zich inzet
voor de overlevenden van een brand waarbij slachtoffers zijn gevallen. De familiebijeenkomst
voor de begrafenis van de aan kanker overleden jonge vader.
De beste vriendin die blijft slapen om je gezelschap te houden op je eerste
weekend als gescheiden moeder. We zien de ingrijpende gebeurtenissen aankomen
en stellen ons in op de hoofdrol die er in ons persoonlijke drama van ons
wordt verwacht. Daar worden we sterker van. Moet je mij zien, ik heb het
overleefd.
Maar ondertussen zien we de tussenliggende momenten over het hoofd.
Het dagelijkse bestaan dat is zoals het is. Niets te vieren. Niets te betreuren.
Alleen maar dingen die gebeuren moeten.
Ik ben ervan overtuigd dat dit de momenten zijn die ons uiteindelijk maken
of breken. Net als de golven die dag in dag uit tegen dezelfde rotskust slaan,
het steen eroderen en de kustlijn bepalen, zit de ware kracht, maar daarmee
ook al het verborgen gevaar, in de gewone, dagelijkse dingen van ons leven. De
dagelijkse dingen die we doen, of juist niet doen, zonder zelfs maar even stil te
staan bij de langetermijngevolgen van dergelijk onbeduidend handelen.
In die zin kan ik zeggen dat er voor mij een eind kwam aan de wereld
zoals ik die kende op zaterdag 30 augustus, de dag waarop ik een iPod voor
Jasons verjaardag kocht.
Ree en ik waren samen gaan winkelen. Ze had nieuwe schoolkleren nodig,
en ik wilde een paar spullen kopen die ik nodig had voor de inrichting van
mijn klas. We gingen het warenhuis binnen, zagen de iPods, en ik moest onmiddellijk
aan Jason denken. Hij luisterde graag naar muziek, en sinds een
paar weken probeerde hij dagelijks een uurtje te joggen. Met een iPod zou hij
die beide dingen kunnen combineren.
We smokkelden het apparaatje verstopt tussen mijn schoolspullen het huis
binnen. Later, toen hij en Ree in de woonkamer aan het stoeien waren, stopte
199