Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Daar hoorde de agent duidelijk van op. Jason haalde zijn schouders
op. ‘Mijn vrouw wilde niet dat haar vader deel zou uitmaken van het
leven van onze dochter. En alleen omdat Sandy... er nu niet is, betekent
dat nog niet dat we haar wensen zouden moeten negeren.’
‘Heeft hij een verklaring afgelegd? Of heeft hij u of uw dochter op
enige wijze bedreigd?’
‘Ik beschouw zijn aanwezigheid als een bedreiging.’
‘Bedoelt u dat u een straatverbod voor hem heeft?’ vroeg de agent,
die er duidelijk weinig van begreep.
‘Dat heb ik morgenochtend, dat beloof ik u.’ En dat was een leugen,
want daarvoor zou Jason eerst moeten aantonen dat Max’ gedrag inderdaad
een bedreiging inhield, en bovendien zou de rechtbank waarschijnlijk
hardere bewijzen verlangen dan Sandy’s overtuiging dat Max
meer van haar gestoorde moeder had gehouden dan van zijn mishandelde
dochter.
‘Ik kan hem niet arresteren,’ begon de agent.
Jason viel hem in de rede. ‘Hij bevindt zich op onbevoegd terrein.
Ik verzoek u hem van mijn grond te verwijderen. Meer vraag ik niet.’
De geüniformeerde agent haalde zijn schouders op om aan te geven
dat Jason zich daarmee alleen maar nog meer voorpagina-ellende op
de hals zou halen, en dat hij dat zelf maar moest weten. Hij draaide
zich om en wilde naar het huis toe lopen, maar intussen was Max, die
de bui al zag hangen, uit eigen beweging van de veranda gekomen. Hij
glimlachte nog altijd even joviaal, maar zijn bewegingen waren houterig,
als van iemand die doet wat hij moet, in plaats van iemand die doet
wat hij graag wil.
‘Nou, dan ga ik nu maar naar een hotel,’ zei hij, met een knikje in
Jasons richting.
De verslaggevers waren weer stil geworden. Het leek alsof ze begrepen
wat er aan de hand was met de agent en de man met het grijze
haar, en ze kozen ervoor om afwachtend te kijken wat er verder zou
gebeuren.
‘Maar je begrijpt natuurlijk,’ zei Max tegen Jason, ‘dat ik me verheug
op een bezoekje aan mijn kleindochter morgenochtend.’
‘Dat kun je vergeten,’ zei Jason op effen toon, terwijl hij terugliep
naar het huis waar Ree op hem wachtte.
‘Nou jongen, dat zou ik niet zeggen als ik jou was,’ riep Max hem
achterna.
210