Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Hoofdstuk 5
Om één minuut voor twaalf had Jason eindelijk de laatste agent de
deur uit gewerkt. De brigadier, de inspecteur die het onderzoek
leidde, de technici en de geüniformeerde agenten. Iedereen ging weg,
met uitzondering van een enkele agent in burger in de bruine Ford
Taurus die voor de deur stond geparkeerd. Jason kon hem vanuit
het keukenraam zien, zoals hij daar zat – recht voor zich uit kijkend,
afwisselend geeuwend en slokjes van zijn koffie van Dunkin’ Donuts
nemend.
Nadat hij nog even naar hem gekeken had, liep Jason bij het raam
vandaan in het besef dat hij het huis weer voor zichzelf had, hoewel
de gedachte aan wat hem nu te doen stond hem nagenoeg ondraaglijk
voorkwam.
Ree keek hem aan met die grote bruine ogen van haar die zo sterk
op die van haar moeder leken.
‘Lunch,’ zei Jason hardop, en hij schrok een beetje van de onverwacht
hese klank van zijn stem. ‘Laten we wat eten.’
‘Papa, heb je Oreo-koekjes gekocht?’
‘Nee.’
Ze ademde op overdreven wijze uit. ‘Waarom bellen we mama niet?
Want als ze in de supermarkt is om daar naar Mr. Smith te zoeken, kan
ze meteen een pak koekjes meebrengen.’
‘Misschien,’ zei Jason. Hoewel zijn hand ineens heftig begon te
beven, lukte het hem de koelkast open te trekken.
Op de automatische piloot pakte hij het brood en haalde een paar
boterhammen uit het pak. Smeerde er de pindakaas en de jam op.
Telde vier worteltjes af en plukte een paar druiven van een grote tros.
Daarna legde hij alles, met de boterhammen schuin doormidden gesneden,
op een met bloemen beschilderd bord.
Ree kwebbelde over Mr. Smiths grote ontsnapping, over hoe hij natuurlijk
Peter Rabbit zou ontmoeten, en dat hij misschien wel samen
met Alice in Wonderland terug zou komen. Ree had een leeftijd waarop
realiteit en fantasie nog heel gemakkelijk door elkaar liepen. De
Kerstman bestond, de paashaas was de beste maatjes met de tandenfee,
46