Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Tien minuten later ging D.D.’s mobiel. Het was nog maar net zeven
uur, maar in het leven dat zij leidde hielden de mensen geen rekening
met normale beltijden. Ze nam nog een slok koffie, klapte haar gsm
open en zei: ‘Ik luister.’
‘Inspecteur D.D. Warren?’
‘Voor zover ik weet, ja.’
De man aan de andere kant van de lijn aarzelde. Ze nam nog een
slokje cappuccino.
‘U spreekt met, eh, Wayne Reynolds. Ik werk bij de staatspolitie van
Massachusetts. En verder ben ik de oom van Ethan Hastings.’
D.D. nam even de tijd om over die informatie na te denken. Het
nummer op het schermpje van de telefoon kwam haar vagelijk bekend
voor. Ineens wist ze het weer. ‘Heeft u mij gisterochtend ook niet
geprobeerd te bereiken?’
‘Ik heb uw pieper geprobeerd. Na het zien van de persconferentie
leek het me een goed idee om te praten.’
‘Vanwege Ethan?’
Opnieuw aarzelde de man. ‘Het lijkt me het best om ergens af te
spreken. Wat zou u ervan zeggen als ik u uitnodigde voor het ontbijt?’
‘Bent u bang dat we Ethan zullen arresteren?’
‘Als u dat deed, zou dat een vergissing zijn.’
‘Wilt u daarmee zeggen dat u van plan bent uw invloed aan te wenden
om mij op andere gedachten te brengen? In dat geval kan ik u
van tevoren zeggen dat ik van dat soort gesprekken niet gediend ben,
en een uitnodiging voor het ontbijt maakt in dat opzicht geen enkel
verschil.’
‘Wat zou u ervan zeggen om eerst ergens af te spreken, en om daarna
te beslissen of u vijandig of onverschillig wilt zijn?’
‘Zolang u zich maar realiseert dat we het over uw begrafenis hebben,’
zei D.D. Ze noemde hem de naam van een cafeetje om de hoek
en ging op zoek naar een paraplu.
Mario’s was een echt buurtcafé. Het was klein en benauwd, de ori -
ginele formicatafeltjes stonden er nog, en op de bar prijkte, naast de
antieke kassa, een reusachtige stopfles met verse biscotti. Tegenwoordig
werd de zaak beheerd door de zoon van Mario, Mario II. Hij serveerde
roerei, toast, pancetta en de beste koffie die er buiten Italië zelf
te krijgen was.
260