Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

‘En hoe zit het met dat konijnenmeisje op je schoot? Is zij wel eens
stout?’
Clarissa keek Marianne aan. ‘Lil’ Bunny is een speelgoedbeest. Speelgoedbeesten
kunnen niet stout zijn. Alleen mensen kunnen stout zijn.’
‘Heel goed Clarissa. Je bent een grote slimmerik.’
Het meisje straalde.
‘Ik vind haar leuk, die Lil’ Bunny,’ ging Marianne gezellig verder.
‘Toen ik zo oud was als jij, had ik een Winnie de Poeh. Hij had een muziekdoosje
in zijn buik, en als je dat opwond dan speelde het “Twinkle,
Twinkle Little Star”.’
‘Ik vind Poeh ook leuk,’ zei Ree met een ernstig gezichtje. Ze was
nog wat dichterbij gekomen en zat nu op het kleed. Ze probeerde
langs Marianne heen te kijken om te zien wat er allemaal in de mand
zat. ‘Waar is die Poeh van jou? Zit hij in deze mand?’
‘Nou nee. Hij is thuis, en hij zit in de boekenkast. Hij was mijn lievelingsbeest,
en volgens mij blijf je altijd aan je lievelingsbeesten gehecht.’
Terwijl ze dat zei, schoof ze de mand dichter naar Ree toe, die
inmiddels helemaal opging in het gesprekje en duidelijk nieuwsgierig
was geworden naar wat de toverkamer verder nog te bieden had.
D.D. wierp nog een tersluikse blik op Jason Jones. Nog steeds geen
reactie. Blij, verdrietig, bezorgd, bang. Nada. Ze maakte nog een aantekening.
‘Ree, weet je waarom je hier bent?’
Er gleed een schaduw over het gezicht van het meisje. Ze liet haar
schouders hangen en ze haar handjes gingen weer over de oren van het
konijn. ‘Papa zegt dat je een aardige mevrouw bent. Hij zei dat ik met
je mocht praten en dat het goed was.’
Nu kon D.D. iets van Jasons innerlijke onrust voelen. Hij bleef roerloos
staan en zei geen woord, maar ze zag de aderen in zijn nek spannen.
‘Wat is goed, lieverd?’
‘Breng je mijn mama terug?’ vroeg Ree met een klein stemmetje.
‘Mr. Smith is vanochtend teruggekomen. Hij krabbelde aan de deur en
we hebben hem binnengelaten en ik hou van hem, maar... breng jij
mijn mama terug? Ik mis mijn mama.’
Marianne was even stil. Ze leek het kind aandachtig en meelevend
op te nemen en liet de stilte voortduren. D.D. liet haar blik vanuit het
vertrek aan de andere kant van het raam over het roze kleed, de klapstoeltjes
en de speelgoedmand gaan – over alles behalve het gekwelde
138