Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

hadden opgemerkt of gehoord. En of ze soms een rode kater hadden
gezien.
Jason Jones’ vrouw was verdwenen en hij deed niets. Helemaal niets.
Het was net alsof hij niet verwachtte dat ze gevonden zou worden,
en dat vond D.D. fascinerend.
‘Oké,’ zei ze nu. ‘Omdat Jason niet van zijn plek komt, stel ik voor
om eerst naar die reclasseringsambtenaar te gaan om vragen over
Aidan Brewster te stellen. Het is tijd om wat meer over die jongen aan
de weet te komen.’
‘Uitstekend,’ vond Miller. ‘Wist je al dat morgenochtend het vuil
wordt opgehaald in de buurt?’ Hij maakte een vagelijk gebaar naar de
vuilniscontainers die hier en daar al langs de stoeprand waren neergezet.
Zolang afval binnenshuis werd bewaard, gold het als privébezit en
had je een huiszoekingsbevel nodig om erin te kunnen snuffelen, maar
zodra het eenmaal buiten was gezet... ‘Wat vind je ervan als ik vannacht,
zo rond een uur of twee, een mannetje langsstuur om Jones’
afval te halen? Dan kunnen we daar morgenochtend lekker mee aan de
gang.’
‘Miller, je hebt mijn gedachten gelezen.’
‘Ik doe mijn best,’ zei hij bescheiden.
D.D. gaf hem een knipoog, en ze gingen op weg naar het centrum
van de stad.
Colleen Pickler ontving hen in de kleurloze ruimte die doorging voor
haar kantoor. Op de vloer lag lichtgrijs linoleum, de muren waren grijs
en de archiefkasten waren grijs. Colleen zelf echter was een één meter
tachtig lange, atletisch gebouwde amazone met felrood haar. Ze droeg
een rode blazer op een bontgekleurd T-shirt, en toen ze van achter
haar bureau opstond, was het alsof er midden in een grauwe mistbank
een fakkel werd ontstoken.
In drie grote, soepele stappen was ze bij hen, schudde hen krachtig
de hand en wees hen op de gemakkelijke blauwe stoelen tegenover
haar bureau.
‘Neemt u mij dit kantoor niet kwalijk,’ zei ze vrolijk. ‘Ik werk voornamelijk
met zedendelinquenten, en de overheid is van mening dat
elke kleur behalve grijs hen te zeer zou kunnen prikkelen. Het is duidelijk,’
voegde ze eraan toe terwijl ze op haar T-shirtje wees, ‘dat ik het
daar niet mee eens ben.’
86