Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

kamer ernaast werd gezegd. Marianne had een klein speakertje in haar
oor om eventuele, in de draadloze microfoon gesproken vragen van
hun kant te kunnen horen. Marianne had hun op het hart gedrukt om
vooral heel geconcentreerd te zijn. De vuistregel was vijf minuten per
jaar dat een kind oud is, wat betekende dat ze pakweg twintig minuten
hadden om alles te weten te komen wat er te achterhalen viel van de
vierjarige potentiële getuige Clarissa Jones.
Ze hadden hun strategie van tevoren bepaald: sleutelvragen om na
te gaan in hoeverre Clarissa als getuige geloofwaardig was, en vervolgens
gerichte vragen om erachter te komen wat er woensdagavond
met Sandra Jones was gebeurd. Het was een flinke kluif voor de beperkte
tijd die ze hadden, maar Marianne had gezegd dat ze vooral
grondig moeten zijn – vervolgverhoren met een zo jonge getuige wa -
ren riskant. Voor je het wist begon de advocaat van de verdachte allerlei
bezwaren te maken, en de praktijk had geleerd dat jonge kinderen
bij elk vervolgverhoor steeds minder spontaan waren. Marianne hield
het erop dat ze het met maximaal twee gesprekken zouden moeten
doen, en daarvan had D.D. er al eentje verbruikt toen ze Clarissa donderdagochtend
bij haar thuis een paar vragen had gesteld. Dus het was
nu of nooit.
De receptie belde om te zeggen dat Jason en zijn dochter gearriveerd
waren. Marianne haastte zich hen tegemoet om hen zo snel mogelijk
naar boven te krijgen, voordat Ree te zeer geïntimideerd zou
zijn door het hele politiegebeuren. Je had kinderen die al die mannen
en vrouwen in uniform geweldig vonden, maar de meeste vonden het
toch te intimiderend allemaal. Zomaar met een vreemde praten was al
ingrijpend genoeg voor zo’n jong kind.
D.D. en Miller hoorden voetstappen op de gang. Beiden draaiden
zich afwachtend om naar de deur, en ondanks haar allerbeste voor -
nemens moest D.D. erkennen dat ze zenuwachtig was. Een kind ondervragen
was twintig keer erger dan de nieuwsmedia of een nieuwe
hoofdinspecteur onder ogen komen. Journalisten deden haar niets, en
een nieuwe hoofdinspecteur liet haar in de regel ook redelijk onverschillig,
maar met kinderen had ze altijd verschrikkelijk te doen.
De eerste keer dat ze een kind had verhoord, had het meisje van elf
hun gevraagd of ze haar menu wilden zien. Daarop had ze uit haar
achterzak een tot een piepklein vierkantje dubbelgevouwen papiertje
gehaald. Het was een menu van seksuele handelingen met de prijs er-
133