Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

dat hij me nog nooit heeft aangeraakt, de meest dierbare man van mijn leven
is geworden.
Ik wil thuisblijven en me geborgen voelen.
En dat is een nobel streven, nietwaar?
Jammer genoeg blink ik niet bepaald uit in het leiden van een goed en gezond
leven. Ik moet pijn voelen. Ik moet straf hebben.
En straf ik mij niet zelf, dan is er altijd wel iemand anders die mij kan
straffen.
De eerste keer dat ik die foto op het computerscherm zag, die zwart-wit opname
waarop dat kwetsbare jongetje op die onuitsprekelijke manier mishandeld werd,
had ik Ree onder mijn arm moeten nemen en er vandoor moeten gaan. Dat
zou het enige verstandige zijn geweest.
Geen tijd verdoen met ontkennen. Goed, Jason was vriendelijk en attent en
hij was, voor zover ik kon zeggen, een fantastische vader. En hoeveel fatsoenlijke
vaders hielden er niet een of twee duistere geheimpjes op na? Alsof ik
geen duistere geheimpjes zou hebben.
Was het de vicieuze cirkel van gewelddadigheid? Was ik, bij mijn uitgekiende
poging mijn ouderlijk huis te ontvluchten en het kiezen van de man
van wie ik dacht dat hij totaal het tegenovergestelde van mijn vader was, uitgerekend
in de armen van een ander monster terechtgekomen? Misschien is
het waar dat duisternis en duisternis elkaar aantrekken. Ik was niet met mijn
man getrouwd omdat ik verwachtte dat hij me zou kunnen redden, ik was
met hem getrouwd omdat ik kwaad gewend was en kwaad wilde behouden.
Dat realiseerde ik me op het moment dat ik die foto zag, en het duistere
deel in mijn binnenste voelde reageren. Een bitter gevoel van herkenning.
Ineens bleek die volmaakte echtgenoot van mij helemaal niet zo volmaakt te
zijn, en God verhoede – daar was ik blij om. Daar was ik echt blij om.
Ik hield mezelf voor dat ik meer informatie nodig had. Dat mijn man het
recht van de twijfel verdiende. Die ene veelzeggende foto in de prullenbak
maakte hem nog niet automatisch een pedofiel. Misschien had hij hem toevallig,
per ongeluk ontvangen en hem meteen gewist. Misschien was de foto
wel zomaar op een website verschenen en had hij hem direct weggeklikt. Er
zou heel goed een rationele verklaring voor kunnen zijn. Ja toch?
Hoe dan ook, toen Jason die avond thuiskwam, had ik geen enkele moeite
om hem gewoon recht in de ogen te kunnen blijven kijken. Hij vroeg me of ik
een goede avond had gehad, en ik zei van ja.
Ik ben heel goed in liegen. Me heel normaal voordoen, daar blink ik in uit.
222