Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Hoofdstuk 34
Het was een paar minuten over tien toen de taxi voor Aidans huis stopte.
Aidan stapte niet meteen uit. Hij nam de tijd om een stapeltje verkreukelde
dollarbriefjes af te tellen, terwijl hij ondertussen aandachtig naar
de struiken tuurde om te bepalen of de kust veilig was. Was die ronde
schaduw daar de rododendron van zijn hospita, of was het iemand van
Vito’s garage die hem opwachtte? En die donkere vlek, daar rechts?
Foto grafen verscholen tussen de bomen? En verderop in de straat?
Schaduwen te over. Wie weet, misschien lag Jason Jones wel op de loer
om hem te vermoorden.
Wat zou het. Stap nou maar gewoon uit.
Aidan gaf de chauffeur twaalf dollar, pakte zijn wasgoed en kroop
uit de taxi. Hij had de huissleutels al in zijn hand. Hij haalde de voordeur
terwijl de taxi nog altijd met draaiende motor voor de deur
stond. Aidan liet de vuilniszakken vallen, stak de sleutel in het slot en
kreeg, ondanks zijn heftig bevende handen, de deur in één keer open.
Hij had zoveel adrenaline in zijn bloed dat hij amper normaal kon
functioneren.
De taxichauffeur gaf een paar keer gas en reed weg. Opschieten, opschieten,
opschieten.
Hij duwde de deur verder open, zwaaide de zakken naar binnen, gebruikte
zijn been om de deur achter zich dicht te duwen en liet zich er
voor de zekerheid met zijn volle gewicht tegenaan leunen terwijl hij
van binnenuit afsloot.
Van pure opluchting liet hij zich met zijn rug langs de deur omlaag
glijden. Hij leefde nog. Hij was door niemand besprongen, er waren
geen buren die de wacht hielden en er stonden geen fotografen voor
zijn ramen. De lynchers moesten nog komen.
Hij begon te lachen, een hese, misschien ook wel een tikje hysterische
lach, want jezus nog aan toe, hij had zich sinds de gevangenis niet
meer zo opgefokt gevoeld. Behalve dat hij nu een vrij man was – en dat
riep de vraag bij hem op waar hij in vredesnaam naar uit zou kunnen
kijken. Hij had niets om zich op te verheugen. Zou er ooit een eind
komen aan die straf van hem?
347