Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Maar Max had gemeend dat Sandra’s verdwijning – plus het feit dat
Jason ervan verdacht werd bij de verdwijning van zijn vrouw betrokken
te zijn – in zijn voordeel zou zijn. Daarbij was Max ervan overtuigd
dat Jason niet Clarissa’s biologische vader was. Kortom, nu Sandra er
niet meer was, was Max Clarissa’s meest nauwe, in leven zijnde bloedverwant.
En dat legde beslist het nodige gewicht in de schaal.
Maar niet dus. Wat kon je ook anders verwachten van een staat die
het homohuwelijk gelegaliseerd had. Daardoor konden ze ook niet
anders dan het accepteren van in loco parentis, oftewel, dat de man of
de vrouw die als ouder optrad tevens de officiële voogd van het betreffende
kind was. En dat betekende dat Max, als hij de voogdij over
Clarissa wilde hebben, eerst zou moeten bewijzen dat Jason een gevaar
voor zijn kleindochter was. En als rechter wist hij dat zoiets nagenoeg
nooit bewezen kon worden.
Wat Max nodig had, was dat ze Sandy’s stoffelijk overschot vonden.
En dat Jason gearresteerd werd. Dan zou de kinderbescherming zich
over Clarissa ontfermen, waarop hij, als biologische grootvader, zou
kunnen aanvoeren dat het in het beste belang van het kind was dat het
bij hem kwam wonen. Dat zou toch mogelijk moeten zijn.
Alleen had hij er geen idee van hoelang het zou duren voor ze Sandy
vonden. Hij was intussen al vier keer langs de haven gereden, en voor
zover hij kon nagaan, zou het voor Jason Jones heel makkelijk zijn geweest
om Sandra’s lichaam gewoon maar ergens in het water te dumpen.
En in die zin zou het wel eens weken, zo niet maanden of jaren
kunnen duren.
Dat was voldoende om hem te doen overwegen om Jason via het
kantongerecht aan te klagen. Daar werd minder streng naar de bewijzen
gekeken. Wat daar weer tegen pleitte, was dat hij een lijk nodig
zou hebben. Geen lijk betekende dat Sandra er net zo goed met de
tuinman vandoor kon zijn gegaan, en dát betekende weer dat ze net zo
goed gezond en wel in Mexico kon zijn.
Uiteindelijk draaide het hoe dan ook om het lijk.
Max zat om een lijk te springen.
Dat bracht hem op een idee. Goed, hij had een lijk nodig, maar
moest het per se het lijk van Sandra zijn?
Kwart voor acht ’s avonds. Aidan Brewster stond in de wasserette zijn
laatste lading was op te vouwen. Voor hem lagen vier stapels witte
329