Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Hoofdstuk 13
Ree was nog maar elf maanden oud toen ik Jason de eerste keer bedroog. Ik
hield het niet langer uit. De slapeloze nachten, het uitputtende ritueel van
voeden, wassen, luiers verschonen, voeden, wassen, luiers verschonen. Ik had
me op dat moment ook al ingeschreven voor een onlinestudie en voor mijn gevoel
was ik altijd ofwel bezig met mijn baby of met mijn studie.
Ik was echt uitgeteld en tegelijkertijd ontzettend gespannen. Kribbig. Mijn
huid voelde alsof hij te krap voor me was, en het was alsof mijn schedel mijn
brein samenperste. Ik voelde echt alles – van de kriebel van het zijdeachtige
materiaal van Rees roze babydekentje tot de pijnlijke stralen van de warme
douche op mijn borsten.
En wat nog erger was, was dat ik het binnen in mijn hoofd steeds donkerder
voelde worden. Op een gegeven moment kon ik in elke hoek van mijn
eigen huis de geur van verwelkte rozen ruiken, en ik durfde bijna niet in te
slapen omdat ik van tevoren wist dat ik wakker zou worden van mijn moeders
stem die over de gang riep: ‘Ik weet iets wat jij niet weet. Ik weet iets wat
jij niet weet...’
Op een dag realiseerde ik me dat ik voor het aanrecht stond en bezig was
mijn handen met een staalborstel te boenen. Ik probeerde mijn vingerafdrukken
uit te wissen, probeerde het DNA uit mijn huid te schrobben. En toen begreep
ik wat die duisternis in mijn hoofd was – het was mijn moeder, mijn
eigen moeder, die zich in mijn hoofd aan het wortelen was.
Je hebt mensen die, om ze echt dood te krijgen, meerdere keren vermoord
moeten worden.
Ik zei tegen Jason dat ik eruit wilde. Dat ik er vierentwintig uur tussenuit
wilde. Misschien een hotel waar ik een beetje tot mezelf zou kunnen
komen, waar ik roomservice zou kunnen bestellen en uit zou kunnen rusten.
Ik toonde hem een folder van een spa in het centrum, vlak bij de Four Seasons,
en liet hem de lijst met alle schoonheidsbehandelingen zien die je daar
kon krijgen. Alles was even bespottelijk duur, maar ik wist dat Jason daar
geen bezwaar tegen zou hebben, en dat had hij ook niet.
Hij nam een vrijdag en zaterdag vrij om op Clarissa te kunnen passen.
‘Kom vooral niet meteen weer thuis,’ zei hij. ‘Neem de tijd. Ontspan. Ik begrijp
het, Sandy, ik begrijp het echt.’
124