Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Of dat hield hij zichzelf in ieder geval voor.
Teruggaan betekende ook dat hem een leeg huis wachtte en dat hij
het zonder het opgewekte welkom van Sandy moest doen. Of, erger
nog, dat hij het op moest nemen tegen de media die intussen hun tenten
in zijn voortuin hadden opgeslagen.
‘Hoe heb je je vrouw vermoord, Jason? Met een mes of een revolver? Of
heb je haar gekneveld? Dat was, gezien je ervaring, natuurlijk een koud
kunstje voor je...’
Hij had een woordvoerder nodig, schoot het door hem heen. Zo
ging dat tegenwoordig toch? Je wordt slachtoffer van een misdaad en
je neemt mensen in dienst. Een advocaat om je belangen te behartigen,
een woordvoerder die namens jou en je gezin naar buiten treedt, en
een agent die zich bezighoudt met de aanbiedingen voor boeken en
films. Recht op privacy? Eenzaamheid en afzondering om het verdriet
in alle rust te kunnen verwerken?
Geen mens hield daar nog rekening mee. Je zwangere dochter werd
ontvoerd en vermoord. Je dierbare vrouw werd in de metro om zeep
gebracht. Het lichaam van je vriendin werd teruggevonden – in stukken
gesneden in een koffer. Ineens was je niet langer de baas over je
eigen leven, maar werd je eigendom van het journaal. Van een begrafenis
plannen was geen sprake, want je moest je opwachting maken
in het programma van Larry King. En de tijd nemen om je kind uit
te leggen dat mama nooit meer thuis zou komen? Onmogelijk, want
Oprah verwachtte je bij haar op de bank.
Misdaad stond gelijk aan beroemdheid, of je dat nu wilde of niet.
Hij was boos. Woedend, ineens. Zijn knokkels zagen wit, en hij reed
veel harder dan de toegestane snelheid.
Hij wilde dit leven niet. Hij wilde zijn vrouw niet missen. En hij
wilde niet doodsbang zijn om zijn enige kind.
Jason dwong zichzelf om diep adem te halen, om langzaam uit te
ademen, om zijn voet op het gaspedaal te ontspannen en om oefeningen
met zijn schouders te doen. Zet het van je af. Stop het veilig diep
weg. Laat het los. En dan is het glimlachen geblazen, want je bent in
beeld.
Hij draaide zijn straat in. Ja hoor, hij zag de vier bussen van de televisiezenders
meteen. En de politie was er ook. De patrouillewagen
stond voor zijn deur, en twee geüniformeerde agenten stonden met de
handen in de zij naar de keurig aangeklede verslaggevers en de sjofel
204