Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Opnieuw haal ik mijn schouders op. ‘Ze heeft een kind. Ik schat iets
van in de twintig, of zo.’
‘Dat zou voor je moeten pleiten,’ zegt Jim. ‘Dat ze volwassen is, en
zo. En daarbij, je staat niet te boek als gewelddadig.’
Jim glimlacht terwijl hij dat zegt. Jim is de enige derdegraadszeden -
delinquent van onze groep, en dat wil zeggen dat de staat hem als een
grotere bedreiging beschouwt dan de rest van onze groep. Een exhi -
bitionist als Wendell heeft waarschijnlijk de grootste kans om opnieuw
in de fout te gaan, maar een doorgewinterde pedofiel als Jim is een veel
groter gevaar. Hij heeft bekend dat hij zich alleen maar aangetrokken
voelt tot jongetjes van maximaal acht jaar oud, en over een periode van
iets van veertig jaar heeft hij zich, naar eigen zeggen, aan iets van vijfendertig
kinderen vergrepen. De eerste keer dat hij dat had gedaan,
was toen hij als veertienjarige ergens moest oppassen. Nu is hij vijfenvijftig
en voelt hij zich, door het terugvallen van de testosteronproductie,
minder onder druk staan. Daarbij is hij zwaar aan de antidepressiva,
wat ook een remmende werking op het libido heeft.
Maar zoals keer op keer uit onze wekelijkse kringgesprekken blijkt,
is het erg moeilijk om iets aan je seksualiteit te veranderen. Je kunt
proberen iemand te leren volwassen partners te begeren, maar wat niet
zo gemakkelijk is, is om iemand zijn seksuele voorkeuren te laten vergeten
– met andere woorden, om iemand zover te krijgen dat hij niet
langer naar kinderen verlangt.
Jim heeft de neiging om klassieke wollen herenvesten te dragen en
op harde toffees te zuigen. Alleen al op grond daarvan heb ik het vermoeden
dat hij nog altijd voornamelijk over jonge jongetjes fantaseert.
‘Ik weet niet of dat enig verschil zal maken,’ zeg ik. ‘Een geregistreerde
delinquent is een geregistreerde delinquent. Volgens mij is
het een kwestie van eerst arresteren en dan pas vragen stellen.’
‘Nee,’ zegt Gary, de investeringsbankier. ‘Ze beginnen met een bezoek
aan je reclasseringsambtenaar. Zo werkt dat.’
Mijn reclasseringsambtenaar. Ik knipper van verbazing. Die was ik
volkomen vergeten. Ik ben inmiddels al twee jaar voorwaardelijk vrij,
en hoewel ik geacht word een keer per maand bij haar langs te gaan,
opereer ik volgens zo’n strak schema dat ik nauwelijks nog nadenk bij
de afspraken die ik heb. Het is gewoon de zoveelste formaliteit waar ik
aan moet voldoen – een formulier invullen en ondertekenen. Alles bij
elkaar ben ik daar hooguit acht minuten aan kwijt. Ik maak kopieën
73