Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Hij vroeg zich af of de baby van hem was.
En wat als hij er gewoon vandoor ging met Ree? Boven op zolder
bevond zich, verstopt achter de isolatiemat, een plat metalen kluisje
met daarin twee valse identiteitsbewijzen en vijfentwintigduizend dollar
in grote coupures. Het stapeltje biljetten was opvallend dun, en het
kluisje had het formaat van een doorsneeboek. Hij wist dat de politie
het niet gevonden had, want anders hadden ze er allang een enorme
ophef over gemaakt.
Hij zou naar boven gaan, naar de zolder, het kluisje pakken en het
in zijn computertas stoppen. Daarna zou hij Ree uit bed halen, haar
lange bruine krullen afknippen en haar een honkbalpetje opzetten.
In een tuinbroek van spijkerstof en een blauw poloshirt zou ze probleemloos
kunnen doorgaan voor Charlie, die op reis was met haar
vader – een man met gladgeschoren wangen.
Om de pers te vermijden zouden ze het huis via de achterdeur moeten
verlaten. Over de schutting klimmen. Het zou niet moeilijk zijn
om ergens, een paar straten verderop, een auto te stelen en zonder
contactsleutel aan de praat te krijgen. De politie verwachtte natuurlijk
dat ze naar South Station zouden gaan, dus hij zou naar het Amtrakstation
aan Route 128 gaan. Daar zou hij de eerste gestolen auto parkeren
en een volgende stelen. De politie zou alle treinen naar het zuiden
in de gaten houden, want uiteindelijk ging iedereen altijd naar het
zuiden, naar New York of zo, waar je gemakkelijker kon onderduiken.
Hij en Ree zouden dus naar het noorden gaan, naar Canada. Hij
zou ‘Charlie’ in de kofferbak stoppen, een colbertje aantrekken en een
bril opzetten, en daarmee was hij de zoveelste vertegenwoordiger die
voor zaken de grens over wilde. De grenspolitie was dat soort verkeer
gewend.
En zodra hij en Ree in Canada waren, zouden ze verdwijnen. Het
was een reusachtig groot land met talloze uitgestrekte en ondoordringbare
wouden. Ze zouden op zoek gaan naar een plezierig klein
plaatsje en daar opnieuw beginnen. Ver uit de buurt van Max. Ver uit
de buurt van de achterdochtige politie van Boston.
Ree zou een nieuwe naam mogen kiezen. Hij zou een baan zoeken,
misschien in de plaatselijke supermarkt.
En zo zouden ze het jaren uit kunnen zingen. Zolang hij maar nooit
meer een computer aanraakte.
Sandy was zwanger.
232