Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

vuisten zouden ballen. De reclasseringsambtenaar had hun aangeraden
om aardig te doen.
‘De meeste zedendelinquenten zijn slappe figuren met een uiterst
geringe dunk van zichzelf – daarom richten ze zich ook op kinderen,
of voelen ze zich, als joch van negentien, zekerder en meer op hun
gemak met een meisje van veertien,’ had Colleen gezegd. ‘Als je bij
Aidan meteen hoog van de toren blaast, slaat hij dicht en kom je geen
steek verder met hem. Probeer eerst vriendschap met hem te sluiten.
En neem hem dán pas te grazen.’
Het zou D.D. nooit lukken om áárdig tegen de jongen te doen, dus
ze spraken af dat Miller hier de leiding zou nemen. Hij stapte als eerste
uit de auto en zij volgde hem naar de voordeur van het bescheiden,
in de jaren vijftig gebouwde huis. Miller klopte aan. Geen reactie.
Daar hadden ze ook wel een beetje op gerekend. Van de twee geuniformeerde
agenten wisten ze al dat Sandra Jones haar auto in
onder houd had bij de garage waar Aidan Brewster werkte. Colleen
Pickler had ze een uur na hun bezoek gebeld om te zeggen dat ze van
de eigenaar van de garage, Vito Marcello, gehoord had dat Aidan
Brewster was ontslagen.
Ze waren het erover eens geweest dat Aidan waarschijnlijk bang was.
Ze konden hem beter zo snel mogelijk in de kraag grijpen, voordat hij
nog met de noorderzon zou vertrekken.
Miller klopte opnieuw, en drukte toen zijn identificatiebewijs tegen
het raampje naast de deur.
‘Aidan Brewster,’ riep hij, ‘dit is de politie van Boston. Doe open,
jongen. We willen alleen maar even met je praten.’
D.D. trok haar wenkbrauwen op en maakte een ongeduldig geluid.
De deur intrappen leek haar een veel beter idee, ook al waren de rechters
het daar doorgaans niet mee eens.
Net toen ze dacht dat ze misschien toch haar zin zou krijgen, hoorden
ze dat er een grendel van de deur werd geschoven. En daarna ging
de deur op een kiertje open.
‘Ik wil politiebescherming,’ verklaarde Aidan Brewster. Hij stond
verscholen achter de deur, en er lag een wilde blik in zijn ogen. ‘De
jongens van de garage zullen me vermoorden. Dat wéét ik gewoon.’
Miller maakte geen aanstalten om naar binnen te gaan, maar net als
D.D. verplaatste hij zijn gewicht op de ballen van zijn voeten, waardoor
hij iets naar voren boog. Tegelijkertijd stak hij zijn hand in zijn
177