Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

vers opgedane kennis dankzij Ethan Hastings, op Jasons computer -
bestanden was gestoten. Op dat moment had ze zich gerealiseerd dat
ze het kind droeg van een monster. En in reactie daarop was ze... wat?
Blindelings op de vlucht geslagen, zonder zelfs maar haar portemonnee
of extra kleren mee te nemen? Was ze tot de conclusie gekomen
dat ze één kind wilde redden door het andere in de steek te laten?
Het sloeg echt helemaal nergens op.
En dat bracht hem weer terug bij de enige andere nieuwe man die,
voor zover hij wist, een rol in Sandy’s leven speelde – Ethan Hastings.
Misschien had de jongen gedacht dat een intieme relatie tussen hen
mogelijk was. Misschien had ze geprobeerd hem duidelijk te maken
dat dit niet ging. En wie weet, misschien had Ethan, die urenlang met
haar achter de computer had gezeten in een poging alles van haar man
te ontdekken, dat wel helemaal verkeerd opgevat, en was hij midden in
de nacht naar het huis gekomen om...
De jongste moordenaar van Amerika was twaalf geweest toen hij
voor een dubbele moord veroordeeld was, dus wat Jason betrof was
Ethan oud genoeg om een moord gepleegd te kunnen hebben. Maar
de logistiek riep de nodige vraagtekens op. Om te beginnen, hoe was
een kind van dertien naar Jasons huis gegaan? Op de fiets? Lopend?
En dan, hoe ontdeed zo’n mager joch als Ethan zich van het lijk van
een volwassen vrouw? Had hij haar bij de haren naar buiten gesleurd?
Haar dan over het stuur van zijn fiets gelegd?
Jasons brein werkte op volle toeren, en hij ging aan de bar in de keuken
zitten. Hij was moe. Intens moe. En dat betekende dat hij extra
voorzichtig moest zijn. Want de kans was groot dat zijn gedachten afdwaalden
en terechtkwamen in dat vertrek dat altijd naar pas omgespitte
aarde en rottende herfstblaadjes rook. En dan voelde hij de zachte
aanraking van honderden spinnenwebben op zijn gezicht en in zijn
haar. En zag hij het haastig wegschieten van een of meerdere behaarde
lijfjes die, op zoek naar een veilig heenkomen, over zijn tennisschoen
kropen, of over zijn broekspijp, of over zijn schouder.
Je moest ontsnappen. Want daar, in het donker, waren dingen die
nog veel en veel erger waren dan de schuwe, doodsbange spinnen.
Hij wilde aan Janie denken. Aan hoe zij, en zij alleen, hem altijd enthousiast
omhelsd had wanneer hij thuiskwam. Hij wilde zich herinneren
hoe het geweest was om naast haar op de vloer te zitten en
plichtmatig eenhoorns te tekenen terwijl zij erop los kwebbelde over
234