Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Jason gaf het op, keerde terug naar de Volvo en startte de motor. Bij
het wegrijden zag hij dat de agent hem niet volgde, maar zes straten
verder kwam er vanuit een zijstraat opeens een patrouillewagen achter
hem rijden. Zijn nieuwe oppas, dacht hij, en hij hief in gedachten het
glas op het politiekorps van Boston.
Het kantoor van de Boston Daily was een typisch mediabedrijf, wat
wilde zeggen dat het er overdag een gekkenhuis was waar een waanzinnige
drukte heerste, en dat er ’s nachts altijd wel een paar mensen
aan het werk waren. Er waren altijd wel mensen die de kleine uurtjes
gebruikten om in alle rust aan artikelen te kunnen werken, kopij persklaar
te maken of de lay-out te verzorgen. Werk waarover echt na -
gedacht moest worden, vond doorgaans ’s avonds en ’s nachts plaats,
wanneer het stil was op de redactie.
Jason ging het gebouw binnen met het slapende kind op zijn arm en
de tas over zijn schouder. Hij had Rees deken met berenmotief heel
zorgvuldig zó gedrapeerd dat de tas er volledig door werd bedekt. Hij
zag eruit als een man die een zware last torste, maar bij het zien van
het flinke vierjarige meisje op zijn arm was er geen mens die op het
idee kwam dat hij afgezien van het kind nog iets anders droeg. Hij
haalde zijn journalistenpasje door de verschillende deurbeveiligingen
tot hij in het hart van het gebouw was aangekomen.
De meeste journalisten werkten zowel thuis als op kantoor, en in de
praktijk betekende dit dat Jason, volgens een systeem dat ‘hoteling’
werd genoemd, zijn werkruimte met meerdere collega’s deelde. Waar
het op neerkwam, was dat er overal bureaus met een computer erop
stonden. Je vond een vrij plekje en ging er aan het werk. En nu was dat
niet anders.
Jason liep zo ver mogelijk naar achteren, waar het extra rustig was,
en vond er een met schotten afgeschermd vrij bureau. Hij schopte de
tas onder de tafel, zette Ree op de vloer en maakte met behulp van de
deken en het pluchen beest een nestje voor haar. Ze was wakker geworden
en keek hem somber aan.
‘Rustig maar,’ fluisterde hij. ‘Papa moet een beetje werken, en daarna
gaan we weer naar huis.’
‘Waar is mama?’ vroeg Ree. ‘Ik wil mama.’
‘Ga slapen, lieverd. We gaan zo weer naar huis.’ Ree sloot gehoorzaam
haar ogen en viel weer in slaap.
Jason bleef even naar haar kijken. Zijn blik bleef kort rusten op het
99