Inkijkexemplaar - Eboektehuur.nl

Hoofdstuk 24
Weet je wat in de gevangenis het moeilijkst is om aan te wennen? Het
geluid. Het niet-aflatende geluid van mannen – vierentwintig uur per
dag, zeven dagen per week. Grommende mannen, winden latende
mannen, snurkende mannen, neukende mannen, schreeuwende mannen.
Gedetineerden die er in hun eigen fantasiewereld op los kwekken.
Veroordeelde criminelen die aan een stuk door, zonder ophouden,
praten, praten en nog meer praten, zelfs wanneer ze op de wc zitten,
alsof het poepen waarbij iedereen je kan zien, makkelijker is als je daarbij
van begin tot eind het woord voert.
De eerste maand deed ik geen oog dicht. Ik was overmand door de
geuren, door alles wat ik zag, maar vooral doordat het nooit eens even
stil was. Je kon je nooit een halve minuut terugtrekken, naar een kalm
plekje ergens ver in je achterhoofd, waar je kon doen alsof je geen
negentien was en niet in deze hel was beland.
In de derde week werd ik besprongen. Ik wist dat het ging gebeuren
op het moment dat ik opeens zachte voetstappen achter me hoorde.
Dat werd gevolgd door andere, traditionele gevangenisgeluiden – de
natte klets van de vuist van de ene man die contact maakt met de nieren
van de ander, de krakende klap van een schedel die hard tegen de
muur van betonblokken knalt, de opgewonden kreten van andere
beesten terwijl ik daar, met mijn oranje gevangenisoveral ergens rond
mijn enkels, half verdoofd op de grond lag en ze het om de beurt met
mij deden – een man, twee, drie, jezus, ik schat dat het er iets van zes
zijn geweest.
Wie in de gevangenis belandt, gaat nooit als maagd weer naar huis.
Mooi niet.
In de vierde week kreeg ik bezoek van Jerry. Het enige bezoek dat
ik gedurende mijn hele detentie kreeg. Mijn stiefvader ging tegenover
mij zitten, liet zijn blik over mijn gemangelde gezicht en mijn holle
ogen gaan, en begon te lachen.
‘Zei ik het niet? Dat je het hier nog geen maand uit zou houden,
vieze, vuile, kleine etter die je bent?’
En toen ging mijn stiefvader weer weg.
238