Inicjatywy klastrowe: skuteczne działanie i strategiczny rozwój (pdf)

Spółka akcyjna tworzona jest w szczególnym trybie. W fazie początkowej dochodzi do pewnych ustaleń
między założycielami spółki podpisującymi statut (w formie aktu notarialnego). Następnie składane są
oświadczenia o objęciu akcji i wyrażeniu zgody na brzmienie statutu. Podpisanie Statutu oraz wniesienie
wkładów na akcje (w przewidzianej wysokości), to warunki utworzenia spółki akcyjnej. Statut, jako zbiór
norm jest podstawą jej funkcjonowania od chwili zawiązania spółki.
Akcjonariusze wnoszą do spółki wkłady i nie ponoszą odpowiedzialności z majątku osobistego za zobowiązania
spółki, będąc inwestorem pasywnym. Należy jednak dodać, że jeżeli akcjonariusze obejmą funkcje
w organach spółki (w szczególności w zarządzie), to mogą z tego tytułu ponosić odpowiedzialność za
zobowiązania spółki. Niemniej, ta forma odpowiedzialności nie będzie miała nic wspólnego ze statusem
akcjonariusza.
Od strony funkcjonowania spółki akcyjnej, należy zauważyć największy stopień formalizmu w jej działaniu,
jak np. obowiązek rejestrowania (protokołowania) posiedzeń walnego zgromadzenia w formie aktu notarialnego,
czy też fakt, iż obowiązkowymi organami spółki są: zarząd i rada nadzorcza oraz walne zgromadzenie
spółki. Z tego też względu ta forma prowadzenia działalności jest najbardziej kosztowna.
Odmiany partnerstwa
Zarówno forma joint venture, jak i konsorcjum czy partnerstwo, nie doczekały się jeszcze w prawie polskim
uregulowań szczegółowych, jak np. rodzaje umów cywilnoprawnych czy katalog spółek prawa handlowego.
Najistotniejsze, w tego rodzaju formie współpracy, są właściwe regulacje dotyczące odpowiedzialności parterów
we wzajemnych relacjach oraz wobec osób trzecich – za działania joint venture/ konsorcjum/ partnerstwa.
W tym celu pojawia się z reguły lider bądź grupa przewodząca realizacji przedsięwzięcia, a, w razie
potrzeby, cała struktura takich ciał (quazi organów), pomiędzy których rozdysponowywane są prawa i obowiązki
mające zapewnić prawidłowe wykonanie przedsięwzięcia oraz ustalenie zasad ponoszenia odpowiedzialności
za działania uczestników. Ważne są także klauzule dotyczące zapewnienia właściwego poziomu
współpracy, zabezpieczenia zaufania oraz przepływu informacji i dostępu do nich oraz dzielenia się powstającym
know-how, a czasami także, dotyczące ścisłego określenia zakazu działalności konkurencyjnej.
Joint venture
Umowa joint venture stanowi rodzaj umowy, w której dwóch lub więcej przedsiębiorców zobowiązuje się
do wspólnego działania dla realizacji wspólnego celu gospodarczego, na zasadzie wzajemnych korzyści
i wspólnego ponoszenia ryzyka. Przedmiotem umowy jest aktywne działanie umawiających się przedsiębiorców,
skierowane na osiągnięcie wspólnego celu, najczęściej realizację przedsięwzięcia.
Konsorcjum
100
Umowa konsorcjalna jest szczególnym rodzajem umowy joint venture, która zobowiązuje do pozytywnego,
wspólnego działania dla osiągnięcia założonego celu, który prowadzi do zawiązania specyficznej
wspólnoty gospodarczej. Umowa konsorcjum wyróżnia się tym, iż jej przedmiotem jest konkretne przedsięwzięcie
gospodarcze, opisane co do treści lub postaci i czasu wykonania. Realizacja przedsięwzięcia
wyznacza czas trwania konsorcjum, a jego opis, wraz ze wskazaniem podziału zadań w jego osiągnięciu,
stanowi najistotniejszą część umowy konsorcjum. Z reguły, więc konsorcjum nie ma charakteru stałego.
Zazwyczaj motywem utworzenia konsorcjum jest duży rozmiar i wysokie koszty przedsięwzięcia lub chęć
rozłożenia ryzyka gospodarczego przedsięwzięcia. Bardzo często umowa konsorcjum w głównej mierze
przybiera postać umowy ramowej, która w konsekwencji dalszych zdarzeń, wymaga późniejszych umów