Inicjatywy klastrowe: skuteczne działanie i strategiczny rozwój (pdf)

wykonawczych. Jeśli w ramach konsorcjum pojawia się wiele podmiotów, które uczestniczą w realizacji
przedsięwzięcia w różnym stopniu lub na różnym etapie, podmioty te tworzą między sobą dwu- lub kilkustronne
umowy, które można nazwać subkonsorcjami, obejmującymi pewne etapy lub części realizacji
całego przedsięwzięcia.
Partnerstwo
Ten rodzaj umowy jest najbardziej dowolną formą współpracy kilku podmiotów w realizacji wspólnego
celu. Może przybrać luźną formę popierania wzajemnych interesów w większym przedsięwzięciu, zapewnienia
przepływu informacji oraz periodycznych spotkań, mających na celu analizę pojawiających się
zdarzeń i podsuwanie nowych inicjatyw działania w danym kierunku. Może również przybrać postać ścisłej
współpracy, z dobrze zorganizowanym wewnętrznie podziałem ról parterów, w realizacji wspólnego
przedsięwzięcia, określając prawa i obowiązki każdego, w tym także udziału w zyskach i stratach przedsięwzięcia.
Jest to umowa współpracy, w której cechą najważniejszą jest równorzędność parterów. Dowolnie ustala
się też struktury wewnętrzne, które mają pomóc zorganizować współpracę w realizacji większych przedsięwzięć,
zasady przepływu informacji, dokumentów oraz podejmowania decyzji i odpowiedzialności oraz
reprezentowanie na zewnątrz.
Inne formy prawne
W obrocie gospodarczym występuje także szereg innych form prawnych, w ramach których można sformalizować
inicjatywę klastrową lecz, z powodu swoich ograniczeń, praktycznie nie są wykorzystywane.
Chodzi tu, przede wszystkim, o osobowe spółki prawa handlowego, takie jak spółka jawna, spółka partnerska,
spółka komandytowa oraz spółka komandytowo-akcyjna. Do każdej z nich może przystąpić zarówno
osoba prawna (z wyjątkiem spółki partnerskiej), jak i osoba fizyczna.
Wszystkie te formy prawne wymagają zawarcia umowy w odpowiedniej formie oraz wpisu do Krajowego
Rejestru Sądowego. Każda z w/w. spółek ma własny majątek, powstały z wniesionych przez wspólników
wkładów (może nim być świadczenie przez wspólnika pracy bądź usług, co jest niedopuszczalne w ramach
spółki kapitałowej) oraz nabyty w trakcie istnienia spółki (może nabywać we własnym imieniu prawa
oraz zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana). Istotne jest także, iż reżim każdej z w/w. form spółki,
podporządkowany jest osobistemu charakterowi udziału wspólnika w danej spółce. Spółki te natomiast,
różnią się między sobą przede wszystkim relacjami, jakie nawiązują się pomiędzy wspólnikami oraz odpowiedzialnością,
jaką ponoszą zgrupowani w danej formie wspólnicy, a także tytułem do zysku, jaki spółka
wypracuje.
Istnieje także w obrocie spółka cywilna. Jest to zorganizowana umownie współpraca podmiotów (osób
fizycznych lub osób prawnych), którzy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu, w wyznaczony
sposób, w szczególności poprzez wniesienie wkładów (pieniężnych lub niepieniężnych). Umowa musi
być stwierdzona pismem – bywa iż jest ona bardzo rozbudowana, a bywa też, że zawiera jedynie minimum
wymaganych uregulowań. Trzy główne cechy spółki cywilnej to fakt, iż nie posiada ona osobowości prawnej,
majątek spółki to majątek poszczególnych wspólników, który nie może być dzielony w trakcie istnienia
spółki, za zobowiązania spółki odpowiadają wszyscy wspólnicy solidarnie. Solidarność polega na tym,
iż wierzyciel spółki może żądać zaspokojenia (całości lub części) świadczenia od wszystkich wspólników
łącznie, od kilku z nich lub każdego ze wspólników z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek
z dłużników zwalnia pozostałych z tego obowiązku. Poza tym, wszyscy pozostają zobowiązani, aż do
zupełnego zaspokojenia wierzyciela.
101