SPIS RZECZY

wyznaniowe, rozbito także naród. Moje refleksje na temat możliwościprzezwyciężenia paradygmatu świeckiego nigdy nie byłyby możliwe bez owejnocy spędzonej w Częstochowie, w przeddzień uroczystości WniebowzięciaNajświętszej Maryi Panny, w 1984 roku. Widziałem naród, który nie posiadałwłasnej władzy, który był zagrożony, ale jego tożsamość i spójność byłyczymś doskonale świadomym. Przed sobą mieli potęgę, którą światowaopinia publiczna uważała za największą potęgę świata. I ten mały naród,który nie był skolonizowany w swoich kategoriach, dlatego że czuł się przedewszystkim narodem chrześcijańskim, sprawił, iż ta potęga czuła się bezsilnawobec siły wolności i spoistości tego narodu.Ksiądz Arcybiskup wspominał też o doświadczeniu NowejHuty. Tam centrum odbudowy społeczności stała siębudowa kościoła. Ujawniła się wówczas wspólnototwórczarola Eucharystii. Ta idea zajmuje ważne miejscew myśleniu Księdza Arcybiskupa...– Dlatego że dar Chrystusa jest ciągle aktualny. On czyni nas nawzajemswoimi braćmi, czego żaden ludzki projekt polityczny, żadne ludzkieplanowanie ani wyobraźnia nie mogłyby sobie wymyślić ani skonstruować.Bóg kocha każdą osobę, czy to dziecko w łonie matki, czy cierpiącego nademencję staruszka, taką samą nieskończoną miłością. Tym samym pokazujemi najważniejsze rzeczy, które powinienem wiedzieć podczas budowaniaspołeczeństwa: ukazuje mi, kim jesteśmy dla Boga, to znaczy, że ja –biedna, zagubiona w kosmosie istota – jestem przedmiotem nieskończoneji niepodzielnej miłości Boga, który dla mnie poświęcił samego siebie. Jeślipodczas Eucharystii nauczę się, kim jestem dla Boga, nauczę się też, kim jestBóg dla mnie i kim my wszyscy, za których Chrystus oddał życie, jesteśmydla siebie nawzajem. Jak mówi św. Paweł, jesteśmy wszyscy członkami tegosamego ciała i stanowimy jedność w Jezusie.Obecność Chrystusa umożliwia więc pojmowanie wspólnego dobra,dającego się zidentyfikować przez całą wspólnotę. Jeśli ten wymiarteologiczny zostanie zgubiony w nowoczesnym myśleniu, to nie mażadnego uzasadnienia dla jakiejkolwiek etyki. Dlatego dziś polityka jest taknihilistyczna i może jedynie podtrzymywać moralne fikcje. Jeśli wiem, że tastaruszka, która siedzi obok mnie w kościele, jest częścią mnie, ponieważjest zjednoczona z Chrystusem, a Chrystus jest związany z nią tak jak jestzwiązany ze mną, wówczas traktuję ją jak samego siebie.