SPIS RZECZY

229Miałam duże szczęście, że jakojedna z pierwszych mogłam pojechaćw góry, do gruzińskich wiosek,gdzie osetyńskie oddziały tropiły,zabijały i paliły ciała gruzińskichcywilów, którzy tam pozostali. Tobyły zamknięte zony w górach przygranicy z Osetią. Sądzono, że testrefy kontrolowane są przez wojskarosyjskie. W rzeczywistości jednakbyły one oddane pod całkowitąwładzę Osetyjczyków. Nasz kierowcabył Rosjaninem, pojechał też z namiprawosławny ksiądz gruziński,fotograf z „Paris Match”, hiszpańskioperator i dwóch deputowanych doparlamentu Gruzji. Wieźliśmy pomochumanitarną – jedzenie. Zajeżdżaliśmydo wsi i krzyczeliśmy: „Ahoj! Jest tuktoś?!”. I ludzie wychodzili ze swoichziemianek, z nor, w których się kryliw oczekiwaniu szybkiej śmierci.Dziadkowie, babcie ubrane całe naczarno, podobne do jakichś zjaw.Nie mogliśmy dla nich nic zrobić, jaktylko nakarmić i jak najszybciej poinformować świat o tym, co się dzieje.Wyjeżdżając, wiedzieliśmy, że w każdej chwili mogą tam wrócić Osetyjczycy.Spotykaliśmy ich na rosyjskich posterunkach drogowych. Widzieliśmy, jakwyruszając do gruzińskich wsi, zmieniają tablice rejestracyjne w swoichsamochodach. Nie kryli się nawet z tym, że jadą zabijać Gruzinów. Rosyjscyżołnierze nie przeszkadzali im w tym, miałam nawet wrażenie, że trochę sięboją Osetyjczyków.Był moment, gdy zrozumiałam, że także nas mogą zabić. Miałam jednakdoświadczenie z Czeczenii i wiedziałam, że w takich chwilach należynawiązać osobisty kontakt, najlepiej patrzeć prosto w oczy. Tam jednakbyło to niemożliwe – myślę, że ci Osetyjczycy znajdowali się pod wpływemCała prawda o systemie Putina