SPIS RZECZY

W drugiej fazie przejmowania kontroli nad środkami masowego przekazudanego kraju następuje nabywanie już istniejących organizacji medialnychlub tworzenie własnych. Ponieważ otwarte przejęcie przez instytucjepaństwowe jednego kraju środków masowego przekazu w innym krajunieuchronnie doprowadziłoby szybko do zdemaskowania wrogich zamiarów,kontrolę nad mediami zdobywa się za pośrednictwem firm prywatnych podosłoną swobód gospodarki rynkowej. Można w tym celu założyć specjalniefirmę lub firmy o zakamuflowanym kapitale państwowym lub skłonić dowspółpracy i wykorzystać prywatne organizacje medialne własnego krajuw zamian za różnego rodzaju mniej lub bardziej utajnione subsydia. Mogą tobyć przykładowo zwolnienia podatkowe, ulgi celne, ulgi pocztowe, itp.Kamuflaż można posunąć jeszcze dalej i przejmować media „pod fałszywąflagą”, czyli pozorując, że nabywający organizację medialną jest prywatnąfirmą z kraju trzeciego, o kapitale zupełnie niezwiązanym z info-agresorem.Organizacje medialne, których nie można przejąć albo nie udało sięopanować za pośrednictwem szeroko pojętej agentury, można kontrolowaćpoprzez źródła informacji. Koszty pozyskiwania informacji – to znaczy kosztyutrzymania korespondentów, współpracowników, wysyłania reporterów,prowadzenia archiwów, itp. – są wysokie i redakcje chętnie korzystająz usług agencji prasowych. Dlatego uzyskanie kontroli nad istniejącymiagencjami prasowymi lub założenie własnych należy do podstawowych zadańw programie przejmowania mediów.Partie polityczne: Z uwagi na ich zhierarchizowanie oraz wymógdyscypliny partyjnej opanowanie informacyjne partii najłatwiejprzeprowadzić poprzez uzyskanie kontroli nad poszczególnymi działaczamioraz nad finansami ugrupowania. Udzielanie sekretnych subwencji możeprzybierać różne formy, od wręczonej dyskretnie paczki banknotów, potani kredyt przed kampanią wyborczą udzielony dla niepoznaki przez bankw kraju trzecim. Bardziej skomplikowane jest kontrolowanie ugrupowaniapolitycznego za pośrednictwem uplasowanej wewnątrz agentury wpływu,gdyż z natury ambitni politycy zazwyczaj z trudem podporządkowują się liniimyślenia narzucanej im przez partyjnych kolegów. Bardziej podatni są naopinie doradców, ekspertów, autorytetów, komentarze mediów oraz wynikisondaży opinii publicznej. Stąd dla pionu sterowniczo-dywersyjnego łatwiejjest manipulować partią z zewnątrz niż wewnątrz. Natomiast wewnątrzpowinni działać agenci pionu informacyjnego.Struktury państwa: Atak na struktury państwa finalizuje agresjęinformacyjną. Jeżeli bowiem uda się wprowadzić chaos i spowodować