SPIS RZECZY

209Wesele rozkręcało się, coraz szybszym krokiem zmierzającdo fazy kulminacyjnej, kiedy to już wszyscy ze wszystkimikontakty nawiązali już to przez zbieżne poglądy naturypolityczno‐obyczajowej, już to przez przyjacielskie przyłożeniepięści do oka, czy też przez bardziej bezpośrednie, półoficjalnespotkania kuluarowe w ograniczonym gronie damsko-męskim (lubteż w konfiguracjach bardziej postępowych). Radosne ryki „gorzko,gorzko” na cześć pary młodej walczyły o lepsze ze „zdrowiemcioci”, a dyskusje na temat wdzięków powszechnie znanej pannyMaryni przeplatały się z dywagacjami natury polityczno-społeczno--gospodarczej wykraczającej niekiedy na grunt międzynarodowy.Kapela znamienitego Jasia rzępoliła jakiś smętny kawałek radośćzjednoczeniową europejskich narodów wielbiący, do którego naparkiecie kręciło się wolno kilka par. Folklor w pełnej krasie, aż sercerosło, kiedy się patrzyło na to święto niemalże narodowe.Tylko drużba stał samotnie, zniechęconyi niezadowolony, z miną smutnego Savonaroli naokrągłej twarzy, rzucał gromy z gałek ocznychosłoniętych eleganckimi okularami. Celowałw kapelmajstra, który przed kilkoma chwilami złożyłmu propozycję tyleż niestosowną, co całkowiciezgodną z obyczajami panującymi w stolicy Imperium.Propozycję złożył ze szczerego serca, czuły na cudzenieszczęście pomocną dłoń wyciągnąć zapragnął.Widząc, że drużba zajęć ma bez liku, czasu nie posiadazajęty obowiązkami związanymi z odpowiedzialnąfunkcją, zaproponował, że wraz z małżonkiem zajmiesię jego dziećmi i wychowa jak swoje, nowoczesnyprzykład dając i na światłych Europejczykówwyprowadzi.BlogowiskoGorzko! Gorzko!...ojjj gorzko... :/