SPIS RZECZY

Niestety tu, na prowincji, obyczaje te całkowicie sięnie przyjęły, element zacofany nie chciał się dostosowaćdo norm i zwalczał je ze wszystkich sił. Drużba zaliczałsię właśnie do tegoż elementu, wstecznictwo patrzyłomu z oczu, ociekający śliną karzeł reakcji łeb z kieszeniwystawiał, a z obuwia wysypywała się prowincjonalnasłoma. W głowie kłębiło mu się milion pomysłówpognębienia kapelmajstra, nie potrafił jednakowożwybrać najlepszego. Klasyczne mordobicie odpadało,zelżenie słowami koszarowymi takoż. Zajmowanestanowisko nie pozwalało zniżać się do poziomu budkiz piwem, który to poziom może i byłby skuteczny, alenie licował. Wywalenie na zbity pysk też nie wchodziłow grę, zastępstwa nie dałoby się szybko zorganizować,a wesele bez kapeli to jak Kaczor bez Donalda. Zwojemózgowe zaczęły mu się już od myślenia przepalać, kiedypomysł genialny lotem koszącym przeleciał mu przezgłowę. Genialny acz prosty i nieskomplikowany.Kapela! Obertasa! – ryknął,wychodząc na środek parkietu.Kapelę zatkało. Jaś, wspomniany jużkapelmajster, śmiechem chciał zareagować natak niedorzeczną propozycję, ale słowa w gardlemu uwięzły, kiedy na salę zerknął. Biesiadnicydotąd pogrążeni w zacieśnianiu stosunkówpomiędzy świeżo połączonymi rodzinami zerwalisię z miejsc i tłumnie na parkiet podążyli żądnitradycyjnego tańca. „Prowincjusze! Ciemnogród!”– pomyślał, blednąc. Wycofać się nie było dokąd,tłum się zacieśniał i czekał. Bezradnie popatrzył naswoich muzyków i w struny uderzył.