SPIS RZECZY

235mieszkania dziennikarzy, w trakcie manifestacji używają pałek nie tylko dobicia protestujących, ale i tych, którzy stoją obok, nie zważają ani na wiek,ani na płeć. Na moich oczach maltretowali osiemnastoletnią dziewczynę,pamiętam jej włosy, były całe we krwi. Pięćdziesiąt metrów ode mnie mojamatka leżała pod nogami milicjantów, którzy przechodzili przez jej ciałoi kopali ją butami w plecy. Najstraszniejszym uczuciem jest świadomość, żenic nie możesz zrobić...W jednej celi siedziałem z chłopakiem, który miał rozciętą głowę, a z jegoran wychodziły zakrwawione nici. Opowiadał mi, że po raz pierwszy poszedłzaprotestować na Płoszczę, pobili go, wrzucili do samochodu i tam trzymaliprzez półtorej doby. Potem został zawieziony na ostry dyżur, gdzie na szybkozszyto mu ranę i od razu trafił do sądu, a stamtąd na dziesięć dni do aresztu.Gdy byłeś w wojsku, drażniłeś władze, dzieląc sięze światem swoim notatnikiem i wysyłając zdjęciapokazujące, jak się żyje w białoruskiej armii. A jakwygląda łukaszenkowskie więzienie?– W celi warunki są bardzo złe, temperatura spada do pięciu stopni, małeokienka, przez które nic nie widać, 30-watowa lampka, przy której ledwomożna cokolwiek przeczytać, kibel, kran z zimną wodą. Karmią trzy razydziennie, ale myślę, że w kołchozach świniom dają lepsze pożywienie. Tewięzienia mają na celu poniżyć godność człowieka, żeby czuł się niczym, taksamo było w wojsku, tam też traktowano poborowych jak bydło.A nie boisz się, że za którymś razem tak ich wkurzysz, żecię zatłuką na śmierć?– Jak będzie, tak będzie, jeśli mnie zabiją, to na moje miejsce wejdą inniludzie. Nasza ofiara jest ważna, jesteśmy wzorem i dlatego nie wolno namulec zastraszeniu, nie możemy ustąpić reżimowi.Już się nie boję Łukaszenki, spędziłem piętnaście miesięcy w białoruskimwojsku, a tak naprawdę sowieckim, codziennie mnie męczyli, nie dawali mizasnąć przez kilka dób, myłem kible, byłem skazany na areszt w wojskowymwięzieniu, byłem izolowany, zakazywano żołnierzom ze mną rozmawiać.To mnie zahartowało. Boję się tylko o moich bliskich. Gdy byłem w wojsku,Moje pokolenie jest stracone