SPIS RZECZY

223rozwijają, jak rosną. Tak powstały filmy Wychowanie bez kaftana oraz DzieciSiergieja. Sama zrozumiałam wówczas, jak wielką siłę ma film dokumentalny.Pani filmy o wojnie w Czeczenii i o konflikcie rosyjsko--gruzińskim to już inna konfrontacja – z kremlowskimiwładzami – a zarazem nieporównywalnie większe ryzyko.– Tak, ale nigdy nie żałowałam, że zajęłam się tymi tematami. Napierwszą wojnę czeczeńską nie trafiłam, chociaż żyłam wówczas w Moskwie– po prostu kierownictwo BBC zabroniło mi jechać. Mimo to udało mi siędostać do Czeczenii w 1996 roku, pod koniec wojny, i zrobiłam wówczasfilm o kobietach, które szukają swoich zaginionych bez wieści dzieci. Tohistoria solidarności rosyjskich i czeczeńskich matek. Pojechaliśmy tamz jedną kobietą, która chciała odnaleźć swego syna. Odszukała go w Szali,był zakładnikiem u jednego z czeczeńskich komendantów, i udało się gooswobodzić. Film nosił tytuł Matki, które szukają prawdy. Kręciliśmy goukrytą kamerą, która schowana była w plecaku operatora. Podczas pierwszejkampanii czeczeńskiej dosyć łatwo udało nam się zdobyć zezwolenie nawjazd, chociaż ryzyko zaginięcia, oczywiście, było duże.Potem w Moskwie miał miejsce wybuch domu mieszkalnego, którydopomógł Putinowi dojść do władzy, i zaczęła się druga wojna czeczeńska.Bardziej okrutna, straszniejsza i całkowicie zamknięta: zachodnikorespondenci oficjalnie nie mogli się tam dostać. Dlatego trafiłam doCzeczenii potajemnie, nielegalnie, dzięki mojej bliskiej przyjaciółce – AnniePolitkowskiej. Widziałam, jak ginęli przedstawiciele obu stron, i było dlamnie bardzo ważne, by móc opowiedzieć o tym całą prawdę. Wiele pomagalinam prości ludzie. Na przykład bardzo często dowódcy z ministerstwaPodczas wojny o wiele więcej rodzi siędzieci niż w trakcie pokoju. Młodychmężczyzn zabijano, ale ich żony nosiły podsercami ich dzieci – i to także był opór.Cała prawda o systemie Putina