SPIS RZECZY

imperialnych ambicji i odrodzenie dumy narodowej, która opiera się nie naposzanowaniu praw człowieka, lecz na umocnieniu silnej władzy.Czy na Zachodzie jest zrozumienie, że modernizacjaogłoszona przez Putina to zwykły blef?– Jest, ale oczywiście nie u wszystkich. Na Zachodzie większość woli nieznać prawdy o Rosji. Przejawia się w tym strach przed nią, przed jej militarnąsiłą, która się odradza. Pewne znaczenie ma też wielka propaganda na rzeczdobrego wizerunku Federacji Rosyjskiej, w którą wkładana jest ogromna sumapetrodolarów. We Francji byłam oskarżana nawet o to, że niszczę pozytywnyobraz Rosji.Potem było otrucie i śmierć Aleksandra Litwinienki. Wtedy stacjatelewizyjna, dla której pracowałam, zaproponowała mi, żeby rozszerzyćfilm o Annie i zrobić obraz o systemie putinowskim. Zgodziłam się, alepowiedziałam, że będzie to rzecz nie tylko o systemie, lecz także o ludziach,dzięki którym kocham Rosję, o tych ludziach, z którymi ten system sięrozprawił. Bardzo ciężko jest mi zaglądać do swojego notesu i widzieć tamnazwiska ludzi, których już nie ma. Dlatego moim zadaniem było pokazaćZachodowi, kim jest Putin. Żeby zrozumiano tam, że w Rosji nic się niezmieniło, że okrutne i krwawe tradycje ZSRS i KGB są nadal żywe. Wiem toz własnego doświadczenia: kiedy kręciłam film pt. Seryjne zabójstwa w krajuPutina byłam non stop śledzona.Miała Pani świadomość niebezpieczeństwa?– Oczywiście, jednak moim nauczycielem była Anna Politkowska. Wrazz jej śmiercią umarła Rosja, jaką kochałam. Została tylko Rosja putinowska.W Moskwie pracowało kilka zachodnich dziennikarek, ale wszystkie one jużwyjechały i o Rosji nikt więcej nie pisze, bo stało się to zbyt niebezpieczne.Było strasznie, kiedy kręciłam ten film. Z jednej strony czułam ból, bowspominałam Annę. Z drugiej strony było strasznie, bo otrzymywałamrealne ostrzeżenia. Podchodzili do mnie nieznajomi ludzie w metrze albow restauracji. Moje rozmowy telefoniczne były podsłuchiwane. Nauczyłamsię nawet rozpoznawać szarych ludzi, którzy chodzili za mną krok w krokpo mieście. Pracowałam nad filmem przez prawie rok. Przez ten czas byłamśledzona nawet w Paryżu. Niekiedy wydawało mi się, że chcą mnie po prostuzastraszyć, a niekiedy, że to wszystko mi się tylko wydaje. Myślałam nawet,