жекелеген ак.ындар шырармашылыеына шолу

203 ШЭКЭРШ КУДАЙБЕРДГУЛЫ (1858 -1931)Сыймаса да сырыкгап,Зорлык кылып тыга ма.«Акындарга» деген елешнде поэзияга, жырга кандай талаптаркоюга болатынын, кандай жырдын кекейге конатынын акьшбылай аныктайды:Epiicri билеп алсын айтылган жыр,Сырты —гул жарасымды, шшде сыр.Жаныннын лэззат алар жарыгындай,Мэнгшк ешпейтугын тегшсш щгр.Эн менен куйдш Tiiii —унУкпасан оны —саган мш.Мунлы, зарлы ундер ершпз жылатар,Камыкканды кеШ жубатар.Ой акылымды козгар, эн-куйш,Жаным жай тапкандай унатар.Манызсыз айгай эн болмас,Татымды онда мэн болмас.Абай дэстурш мыкты усынган акын елен мен жырга коятынталабында да улы Абайга уксап багады. «Кур айгай эн бе екен,кулакка сэн бе екен?!» деген жолдарды еске TycipceK, талап-тшекуксастыгын, сонымен 6ipre, еленнш сьфткы формасынын дажарасымды келетшш байкаймыз. Алайда акын, эрине, ез1щикмэнер, ернек шеген, бурынгынын шенбершде калып коймай,жана бейне суреттер жасаган. Абай: «Тигге женш, журекке жылы•rain, теп-тепс, жумьф келсш айналасы» десе, Шэкэр1м: «Кадалыпжурегше ак канжардай, оятсын ой-куйезд1 жан бергендей...»,«уйфшп кекейше уйып жатсын, тазартьт журек KipiH жуыпжатсьш», «сырты — гул жарасымды, ш ш де сыр» деп еленге,поэзияга коятын талабын аныктай, тужьфымдай тусед1. Мэнд1,магыналы болу, хальж мунын жьфлау — поэзиянын 6ipiHmiмшдет!. Сонымен 6ipre, орнымен сулулыгын, эсемдштн сактау,«киьшнан киыстьфу» (Абай айткандай) — акынга шарт. Шэкэр1м«уйкасты, сипатты, шла сьфлы жьфьщды кос» дейд1. Поэзиянынэстетикалык эсерш ете жогары багалайды, оган гажайып арбагышкуш 6iTipin, формасы жагынан «мьщ» кубылтып, турленшршжазган yrcrinepi кеп.Жыршылар эн салар толганып ойдан,Мунлы зар козгалар байкалып бойдан.