Rapport - Bijwerkingen van herstructureringsoperaties - KKS

dat deze niet meer aan de moderne woonstandaarden voldoen: het onderhoud laat te
wensen over, de kamers zijn te klein, en de isolatie is slecht. De kans is dan ook groot
dat de kwaliteit van de nieuwe woning beter is. Verschillende Nederlandse en internationale
studies bevestigen dit (Varady & Walker, 2000; Bolt & Van Kempen, 2010;
Kleinhans, 2003; Kleinhans & Van der Laan Bouma-Doff, 2008).
Door de betere kwaliteit van hun woning kan worden verwacht dat herhuisvestingsurgenten
meer tevreden zullen worden met hun woning. Eerder onderzoek toont ook
aan dat herhuisvestingsurgenten meer tevreden zijn met hun nieuwe woning (Varady
& Walker, 2000; Bolt & Van Kempen, 2010). Hoewel het logisch lijkt dat de gunstigere
fysieke kenmerken van de nieuwe woning van urgenten hier de oorzaak van zijn,
is de relatie tussen woningkenmerken en de tevredenheid van urgenten verrassend
genoeg zelden onderzocht. Uit een Amerikaanse studie waarin dit wel is onderzocht,
bleek dat urgenten meer tevreden zijn met hun nieuwe woning en dat dit voornamelijk
het resultaat is van de toegenomen ruimte en de verandering van woningtype
(veel urgenten verhuisden van een appartement naar een eengezinswoning) (Varady &
Walker, 2000). In Nederland is ook gevonden dat urgenten meer tevreden zijn met de
kwaliteit van hun nieuwe woning en dat komt door de toegenomen grootte, gevolgd
door betere isolatie, onderhoud, technische kwaliteit en een gunstiger woningtype
(Bolt & Van Kempen, 2010; Kleinhans, 2003; Kleinhans & Van der Laan Bouma-Doff,
2008). Ook uit onderzoek onder reguliere verhuizers blijkt dat de tevredenheid met de
nieuwe woning samenhangt met de grootte en het onderhoud van de woning (Diaz-
Serrano & Stoyanova, 2010; Lu, 1999; Varady & Carrozza, 2000)
5.2.2 De nieuwe buurt
Uit eerdere studies blijkt dat hoewel herhuisvestingsurgenten naar een grote variëteit
aan buurten verhuizen, er een aantal buurten is waar zij aanzienlijk vaker terechtkomen
(Bolt & Van Kempen, 2010). Deze buurten worden allereerst gekenmerkt door
hun ligging nabij sloopbuurten (b.v. Varady e.a., 2001). Herhuisvestingsurgenten zouden
voor nabijgelegen buurten kiezen door een gebrekkige kennis van buurten die
verder weg liggen. Daarnaast is het makkelijker om bestaande sociale netwerken te
onderhouden wanneer je over een kortere afstand verhuist. Ten opzichte van reguliere
verhuizers blijven urgenten relatief vaak in hun oude buurt wonen. Ook verhuizen zij
relatief minder vaak uit hun stad (Bolt & Van Kempen, 2010). Dit is ook logisch omdat
voor reguliere verhuizers andere verhuisredenen gelden. Zij kiezen er soms bewust
voor om naar een andere stad te verhuizen vanwege de locatie van hun studie of baan
(Feijten, 2005).
Ten tweede blijken herhuisvestingsurgenten naar buurten te verhuizen met specifieke
woningvoorraadkenmerken. Zij verhuizen vooral naar buurten met veel appartementen
en weinig eengezinswoningen omdat zij alleen voorrang krijgen op reguliere
woningzoekenden bij de toekenning van soortgelijke woningen. Aangezien urgenten
vaak in appartementen woonden, zullen zij vaak wederom naar een appartement
verhuizen. Omdat urgenten vaak een relatief laag inkomen hebben, worden zij daarnaast
gedwongen te kiezen voor goedkope woningen, die vooral in bepaalde buurten
voorhanden zijn (Pendall, 2000; Hartung & Henig, 1997). Tenslotte verhuizen urgenten
naar buurten met een groot aandeel sociale huurwoningen (Slob e.a., 2008). Ook
112 Bijwerkingen van herstructureringsoperaties