Rapport - Bijwerkingen van herstructureringsoperaties - KKS

“De buurt is toch wel het belangrijkst. Ik bedoel, ik ben hier grootgebracht in de buurt en
m’n hele familie woont hier. En ja, je bent ergens eigenlijk, ja je kan zeggen een stukje
inboedel van de wijk, als je het zo bekijkt.”
Anderen geven meer praktische redenen waarom zij de buurt belangrijker vinden:
“Voor mij is de buurt het belangrijkst. Ik bedoel, de woning kan je grotendeels aanpassen
aan je eigen smaakideeën en stijl en de buurt daar kan je eigenlijk niks aan doen. Dus
ik vind de buurt wel belangrijker dan de woning. Kijk, er moest wel genoeg ruimte zijn,
maar al was het compleet uitgeleefd om het zo maar te zeggen, ja dan had je d’r al wat
behang en verf en andere vloer en weet ik het wat, tegen aan gegooid en dan had je het
toch wel wat meer je smaak kunnen maken.”
Voor weer andere herhuisvestingsurgenten is het vooral belangrijk om bepaalde buurten
te vermijden. Een herhuisvestingsurgent heeft het bijvoorbeeld over het vermijden
van getto’s:
“De buurt is het belangrijkst. Ik had geen zin om tussen de Turken en Marokkanen te
wonen. Ik heb geen hekel aan allochtonen. Mijn vriendin is Surinaamse dus ik kan geen
hekel hebben aan allochtonen, maar als ik zie wat er in die wijken allemaal aan criminaliteit
gebeurt dan zeg ik ‘dat hoeft allemaal van mij niet’. Ik zal niet zeggen dat hier geen
allochtonen wonen, want die wonen er wel degelijk, maar ik heb geen problemen met
die mensen. Wel als het gebundeld wordt. Dat zie je ook veel in de grote steden en dat
gebeurt hier ook, dan wordt het een beetje gettoachtig.”
Woningkenmerken belangrijker
Wanneer herhuisvestingsurgenten woningkenmerken belangrijker vinden dan buurtkenmerken
gaat het ze soms om specifieke kenmerken zoals de huur, de grootte, en
een woning op de begane grond. Anderen noemen geen specifieke woningkenmerken,
maar benadrukken dat zij gewoon een dak boven hun hoofd wilden. Zij waren bang
op straat te komen staan nadat hun herhuisvestingsurgentie afloopt. Deze herhuisvestingsurgenten
zijn vaak niet goed op de hoogte van hun rechten. Woningcorporaties
kunnen urgenten immers nooit op straat zetten zonder hun verschillende alternatieven
aan te bieden en eventueel daarna een rechtszaak aan te gaan (Kleinhans, 2003).
Deze herhuisvestingsurgenten, die ook wel worden omschreven als ‘panickers’ (zie
Posthumus e.a., 2011), accepteren elke optie die zij kunnen krijgen. Een ‘panicker’ zegt
het volgende:
“Ik wilde gewoon een woning hebben, of het nou een oude woning of een sloopwoning
was dat interesseerde me niks, maar wel een woning natuurlijk dat ik gewoon op papier
degene was die er woonde, en mocht het gesloopt gaan worden dat ik ook in aanmerking
kon komen voor een vergoeding.”
Een andere groep herhuisvestingsurgenten vindt de woning belangrijker, omdat zij
helemaal geen belang hechten aan de buurt waar zij terecht komen. Een urgent uit dit
als volgt:
74 Bijwerkingen van herstructureringsoperaties