Rapport - Bijwerkingen van herstructureringsoperaties - KKS

werd een convenant afgesloten met de Sociale Dienst en Charlois Welzijn, de twee
grootste lokale organisaties op het terrein van zorg en welzijn. Het convenant behelsde
de afspraak van partijen dat de herhuisvestingsconsulent een beroep kon doen op
medewerkers binnen deze organisaties als er een zorgvraag op tafel zou komen, en dat
men elkaar zou ondersteunen in het proces. De woonconsulent van Woonstad stelt:
“Een convenant is eigenlijk een toezegging van de beide organisaties om medewerking
te verlenen aan een project. Dus eigenlijk het conformeren daaraan. Als ik tijdens de
bezoeken iemand tegenkom, bij wie hulpvragen direct liggen in de zorgsector of op het
financiële vlak, kan ik dus direct een beroep doen op medewerkers binnen deze organisatie.
Daar onderhield ik ook contacten mee en ik kon mensen gelijk daarmee in verbinding
brengen, zodat ze ook direct geholpen zouden worden en dat het niet maar voort zou
duren. Je komt daar binnen, hebt het gesprek, er zijn financiële problemen, die komen
boven tafel, mensen vertellen daarover, hebben daar nog geen hulp bij gezocht, of zoeken
daar hulp bij. Dat hoeven niet per se schulden te zijn, maar het kan ook zijn dat ze niet
voldoende gebruik maakten van de middelen die er zijn. Dan was het eigenlijk gewoon
bellen naar het Formulierenteam en op dat moment maakte ik ter plekke een afspraak en
diezelfde week kwamen er nog mensen van het Formulierenteam langs die bij deze mensen
aan de slag gingen. Dus dat was eigenlijk er bovenop zitten.”
De aanleiding om het project te starten lag in een aantal factoren. Volgens de woonconsulent
was het verwijt van bewoners (“jullie laten al die ellende uit andere wijken
toe” of: “je hebt geen goed toewijzingsbeleid”) al geruime tijd bekend bij de woningcorporatie.
In Rotterdam was indertijd het beeld ontstaan dat de herstructurering van
de ene wijk leidt tot een verpaupering van de andere wijk en dat het ‘rondpompen’ van
huishoudens met problemen daar debet aan is (zie Cornelissen e.a., 2009). Volgens de
woonconsulent bleek uit de cijfers geen grote stroom van stadsvernieuwingsurgenten
op bepaalde plekken, maar speelden veel meer zaken mee. Niettemin wilde Woonstad
recht doen aan de gevoelens van de bewoners. Bij de start van het project waren er
drie doelstellingen:
• Bewoners met problemen niet zomaar doorschuiven naar andere wijken, maar hen
voorafgaand aan de verhuizing ondersteuning bieden om problemen op te lossen.
• Opsporen van huishoudens met meervoudige problemen en deze huishoudens
actief toeleiden naar de juiste hulpverlenende instanties.
• Het zogenaamde ‘waterbedeffect’ verminderen en inzichtelijk maken.
Specifiek voor Pendrecht was het negatieve imago reden om brede herhuisvesting in te
zetten. Meer aandacht voor de persoonlijke situatie van te herhuisvesten huishoudens
paste bovendien in de bredere aanpak van de wijkvernieuwing. De woonconsulent
zegt hierover:
“We moeten toch sowieso naar binnen, dat lag altijd in ons beleid om bij herhuisvesten
mensen persoonlijk te bezoeken en een persoonlijk gesprek te hebben. Als je dan toch aan
die keukentafel zit, dan ben je wel heel erg dom met je tijd bezig als je niet wat verder
gaat kijken. De cijfers logen er niet om in Pendrecht, de wijk stond heel negatief te boek.
We wisten dat het aandacht zou behoeven. Het idee was ook een beetje dat deze bewoners
passief zouden zijn.”
88 Bijwerkingen van herstructureringsoperaties