VERZOEKSCHRIFT

9191/1288432.1
39. Avec le requérant, la Commission estime incompatibles avec la présomption
d’innocence les propos tenus par le ministre de l’Intérieur et, en sa présence et sous
son autorité, par le commissaire chargé de l’enquête et le directeur de la police
judiciaire. Elle note en effet qu’ils présentèrent M. Allenet de Ribemont comme l’un
des instigateurs de l’assassinat de M. de Broglie.
40. Selon le Gouvernement, de tels propos relèvent de l’information sur les affaires
pénales en cours et ne sont pas de nature à porter atteinte à la présomption
d’innocence puisqu’ils ne lient pas les juges et peuvent être démentis par les
investigations ultérieures. Les faits de la cause illustreraient cette thèse, le requérant
n’ayant été inculpé que quinze jours après la conférence de presse et ayant
finalement bénéficié d’un non-lieu.
41. La Cour constate qu’en l’espèce, certains des plus hauts responsables de la
police française désignèrent M. Allenet de Ribemont, sans nuance ni réserve,
comme l’un des instigateurs, et donc le complice, d’un assassinat (paragraphe 11 cidessus).
Il s’agit là à l’évidence d’une déclaration de culpabilité qui, d’une part,
incitait le public à croire en celle-ci et, de l’autre, préjugeait de l’appréciation des faits
par les juges compétents. Partant, il y a eu violation de l’article 6 par. 2 (art. 6-2). »
(E.H.R.M., Allenet de Ribemont vs. Frankrijk, 10 februari 1995)
(…).
62. (…) Si la personnalité de M. de Broglie, les circonstances de sa mort et l’émotion
qu’elle suscita, plaidaient en faveur d’une information rapide du public, elles
laissaient prévoir l’ampleur que les médias donneraient aux déclarations sur
l’enquête en cours. Le manque de retenue et de réserve à l’égard du requérant n’en
est que plus critiquable. Les déclarations litigieuses eurent d’ailleurs un
retentissement considérable, qui dépassa les frontières françaises.” (eigen
onderlijning). 14
14 Vrije vertaling: “36. Welnu, het Hof is van oordeel dat het vermoeden van onschuld niet alleen door een rechter
of een rechtbank maar ook door andere openbare gezagsdragers kan worden geschonden.
37. Ten tijde van de persconferentie dd. 29 december 1976 was M. Allenet de Ribemont pas gearresteerd door
de politie (paragraaf 9 hieronder). Hoewel hij nog niet in verdenking was gesteld voor opzettelijke doodslag
(paragraaf 12 hierboven ) werd hij ondervraagd en aangehouden in het kader van een voorbereidend onderzoek
dat enkele dagen voordien was geopend door een Parijse onderzoeksrechter waarbij hem de hoedanigheid van
« verdachte » in de zin van art. 6 par. 2 (art.. 6-2) werd toegekend. In die zaak waren de twee hoge
politiefunctionarissen ermee belast om het onderzoek te voeren. Hun stellingen geuit in het kader van het
gerechtelijk onderzoek en gesteund door de Minister van Binnenlandse Zaken verklaren zich door het
voorbereidend onderzoek en hebben met dit onderzoek een rechtstreeks verband. Het art. 6 par. 2 (art. 6-20) is
bijgevolg van toepassing in onderhavig geval. (…)
39. Net zoals de verzoeker acht de Commissie dat de verklaringen van de Minister van binnenlandse zaken en
deze uitgesproken in diens aanwezigheid en onder zijn gezag, van de commissaris belast met het onderzoek en
van de directeur van de gerechtelijke politie, in strijd zijn met het vermoeden van onschuld. De Commissie noteert
dat deze M. Allenet de Ribemont inderdaad hebben voorgesteld als een van de initiatiefnemers van de moord op
M. de Broglie.
40. Volgens de regering vallen zulke tussenkomsten onder het onderzoek over lopende strafzaken en kunnen zij
geen schending uitmaken van het vermoeden van onschuld omdat zij niet bindend zijn voor de rechter en in
latere onderzoeken kunnen worden ontkracht. Volgens de regering zouden in dit geval de feiten deze stelling
ondersteunen gelet op het feit dat de verzoekende partij slechts vijftien dagen na de persconferentie werd
inbeschuldiginggesteld en dat zijn zaak uiteindelijk geseponeerd werd.
Het Hof stelt in deze vast dat bepaalde van de belangrijkste Franse politiefunctionarissen M. Allenet de Ribemont
zonder nuance noch voorbehoud hebben bestempeld als een van de initiatiefnemers en dus als medeplichtige
van een moord (paragraaf 11 hieronder). Het betreft hier klaarblijkelijk een verklaring over de schuldvraag die
enerzijds het publiek ertoe heeft bewogen hierin te geloven en anderzijds een vooroordeel uitmaakte ten opzichte
van de kennisname van de feiten door de bevoegde rechters. Om die reden ligt er een schending voor van het
artikel 6 par. 2 (art. 6-2). (…). Terwijl elementen als de persoonlijkheid van M de Broglie, de omstandigheden van
112